Tertio 1057 - De curve van verdriet

Je zal nu maar je vader, moeder of geliefde verliezen. Liefst nooit, maar zeker nu niet. We willen urenlang waken, handen vasthouden, een laatste kus geven, een haarlok wegknippen om voor altijd te bewaren. We willen onze doden ten grave dragen met alles erop en eraan: een groet aan de kist en de familie, veel bekend volk op de kerkbanken, een lange offergang, een troostende homilie, In paradisum zingen, elkaar in de armen vallen, een traan met een lach wegpinken aan de koffietafel. Al die eeuwenoude rituelen zijn geen tierlantijntjes. Het zijn gerijpte tradities die generatie na generatie troost hebben geboden. Dat maakt ze onverwoestbaar. Onmisbaar. Vandaag worden die sterke gebaren grotendeels opgeborgen. Lang, veel en nabij worden herleid tot snel, weinig en op afstand. Dat hakt er stevig in. En dat veeg je niet weg met een herdenking achteraf. Afscheid nemen doe je maar één keer.