Als we vrede willen, moeten we uit onze zetel komen

Bange tijden wekken haat op, ook vandaag. Overal ontbrandt het geweld, gevoed door hardnekkige haat. Je voelt het in Israël en Gaza, maar ook elders: gemeenschappen sluiten zich van elkaar af. Het doden en vernietigen van 52.000 onschuldige levens is geen toevallige vergissing; zulke acties zijn gewild en opzettelijk, omwille van een eigen waarheid, een politieke agenda of een persoonlijk voordeel.

Onze woede kan gerechtvaardigd en zelfs nodig zijn, maar soms verhardt ze tot haat. Woede ziet nog oplossingen, haat wil die niet meer zien. En systemen misbruiken onze woede. Ze maken van angst een totaalvisie, van zelfbescherming een oorlog. Politieke structuren, ideologieën en nationale mythes kapen onze emoties en maken er een beleid van om groepen tegen elkaar op te zetten. Een Joodse vrouw schreef tijdens de Holocaust (Sjoa) al : Niet de mensen zijn een bedreiging, maar de structuur. Het angstaanjagende is dat systemen boven mensen uitgroeien en mensen in een satanische greep houden. Deze Etty Hillesum riep haar Joodse vrienden op om de nazi’s niet te haten. Ze voelde aan wat de wereld, zeker op dat ogenblik, wél nodig had: verbondenheid.