Bloesem

Het klinkt wellicht een beetje als een cliché om dit schrijfseltje te beginnen met het delen van vreugde om de lente die zich aandient. U heeft het zelf waarschijnlijk ook wel gemerkt. Maar wie woont in de overgang van het Hageland naar Haspengouw, kan er niet naast kijken. Niet alleen de lucht ruikt anders en het groen kleurt feller, maar vooral de bloesems aan de fruitbomen zingen in beurtzang hun onweerstaanbare lied in opeenvolgende strofen. Eerst de pruimen, nu de peren, weldra de kersen en de appels… Het doet me denken aan de Bijbelse amandeltak, de eerste die de lente aankondigt: het symbool in Jeremia van het heil dat bestendig doorbreekt. “Zo zeker als een amandelboom in het voorjaar uitbot, zo zeker laat Ik mijn woorden uitkomen.” (Jer. 1,12) Of in de oudere Willibrordvertaling: “Zo houd Ik de wacht bij mijn woord, en Ik doe wat Ik zeg.” Het is duidelijk in elk geval: betrouwbaarheid en bestendigheid!

Volharden
De jongste tijd moet ik wel vaker aan Jeremia denken. Hij had het niet makkelijk, moest telkens waarschuwen, de mensen in al hun plannetjes tegenwerken, recht door zee de waarheid vertellen die – zoals gewoonlijk – niet door iedereen op vreugde onthaald werd. Hij klaagt bij God dat hij zelfs een bijnaam krijgt: “Ontzetting alom”, waar hij ook komt. (Jeremia 20,10) Maar het is sterker dan hemzelf; God in hem is “te sterk”. (Jeremia 20,7) Hij kan niet anders dan zijn roeping te blijven volgen, te doen wat God van hem vraagt, en ondanks alles daarin te volharden.