Twee maanden lang leidden mijn compagnon de route en ik, allebei novicen bij de Franse jezuïeten, een nomadisch bestaan. Mijn tochtgenoot heeft intussen zijn geloften afgelegd. Zelf verkoos ik het noviciaat te verlaten. Heeft die tocht mijn leven veranderd? In zekere zin wel. Een unieke ervaring was het, stap voor stap via kronkelwegen, 700 kilometer te voet door prachtig natuurgebied in het Franse Centraal Massief. Er waren weliswaar ook moeilijke ogenblikken, maar ik voelde mij nooit teneergeslagen. Uiteindelijk komt alles terecht. Je moet vertrouwen hebben in wat komt. Terugblikkend kunnen we nu smakelijk lachen om de hachelijke momenten die we meemaakten. We leefden uit een rugzak, zonder te weten waar we de volgende dag zouden slapen. We verhuisden van de ene naar de andere tijdelijke plek. Ik hield van die afwisseling. We kwamen op plekken waar we anders misschien nooit waren beland. Als nomade ben je druk in de weer met overlevingsstrategieën: waar zullen we verblijven, hoe organiseren we het eten? Daarnaast ben je bezig met de mensen die je wegen kruisen. We voerden talrijke gesprekken met dorpelingen. Dat zijn momenten om nooit te vergeten.