In inclusieve klassen zien kinderen dat het voor anderen niet zo vlot loopt als voor hen. Het toont hen een realiteit die bij ons vandaag voor hen verborgen is. © Pexels

De school is van iedereen

De kanarie in de koolmijn wees op de aanwezigheid van gas, waarop het lek werd gedicht. Mensen met een beperking zijn de kanaries in ons schoolsysteem. Zij ondervinden meer last van pedagogische onvolkomenheden dan andere kinderen. Zij zijn belangrijke ‘signaalgevers’ die laten zien hoe onderwijs voor alle kinderen zou moeten zijn. En net zoals de kanarie niet de schuld kreeg van het gaslek, moeten we hen niet weren of oppeppen, maar de ‘lekken’ in ons onderwijs aanpakken.

Wij als hedendaagse humanisten kunnen ons niet meer voorstellen dat mensen met een beperking geen volwaardige plaats krijgen in de samenleving. En toch gebeurt dat nog vaak. Waarom worden ze opzij geschoven? Zijn ze een last? Onnuttig? Een belemmering voor de economie en onszelf? Of, zoals ik ooit iemand hoorde beweren, puur biologisch een gevaar voor de overleving van de mens? En waarom wordt deze segregatie al ingezet in de basisschool? Waarom worden vandaag steeds meer kinderen met een beperking op jonge leeftijd doorverwezen naar het buitengewoon onderwijs (bo)? Waarom faalt het Vlaamse inclusiebeleid?