We asfalteren dingen, maar toch barst er weer een bloem doorheen. Het leven vergeeft. © Unsplash

Ecotheologie geeft onttoverde wereld weer glans

Ecologie en theologie hebben veel met elkaar te maken, blijkt uit het jongste boek van Kelly Keasberry. De theologe graaft naar de religieuze wortels van de huidige ecologische crisis met haar destructieve antropocentrische wereldbeeld. De oplossing ligt in een herinterpretatie van de oude bronnen, die zorg voor de natuur centraal stelt. “We moeten de zingevende verhalen uitzuiveren en genezen.”

Ecotheologie klinkt misschien als een nieuwe hype, maar niets is minder waar volgens Kelly Keasberry. Die discipline over de relatie tussen religie en natuur gaat ervan uit dat het religieuze wereldbeeld verantwoordelijkheid draagt in de huidige ecologische crisis. In navolging van de Amerikaanse historicus Lynn Townsend White die in 1967 het baanbrekende essay The Historical Roots of our Ecological Crisis schreef, verbindt de ziekenhuispastor in Geworteld in verbinding het in de middeleeuwen opkomende christendom met het huidige antropocentrische wereldbeeld. “Toen is een breuk ontstaan tussen mens en natuur. Voor het christendom was ons wereldbeeld animistisch, waarbij alles bezield was. Rivieren waren bronnen van leven. Mensen eerden heilige bomen en leefden in harmonie met de natuur. De kerstening veranderde geleidelijk dat wereldbeeld. De mens begon zichzelf centraal te stellen en boven de natuur te plaatsen.”