Tabitha Van Krimpen betreurt de relatievorming van de Kerk met twintigers: het lijkt alsof beide partners met zulke verschillende verwachtingen en zo een verschillend vocabularium aan tafel komen, dat het op voorhand al een verloren zaak is. © Unsplash

Een Kerk opbouwen en een verhaal weven

In de afgelopen maanden klonk in België de vraag naar het bestaansrecht van de Kerk als instituut zeer luid. De vraag naar het bestaan, de noodzaak en de taak van de Kerk is in zichzelf geen loze vraag, los van alle nogal luidruchtige formuleringen ervan. Er is binnen de theologie zelfs een hele subdiscipline aan gewijd, namelijk de ecclesiologie. In twee recente publicaties gaan zeer diverse auteurs op zoek naar een antwoord op verschillende vragen die te maken hebben met het doen en laten van de Kerk.

Vanuit protestantse hoek is er het boek van de jonge theologe Tabitha van Krimpen, Bottom-up kerk: zijn waar twintigers zijn. In dat boek houdt van Krimpen een vurig pleidooi voor een Kerk die van onderop opgebouwd wordt en die de vragen, bedenkingen en eigenheid van twintigers serieus neemt. De Kerk heeft volgens haar te lang de deuren angstvallig gesloten gehouden en antwoorden gegeven op vragen die eigenlijk niet eens (meer) gesteld werden. De aandachtige lezer van het boek merkt onmiddellijk op dat het er eigenlijk niet toe doet of dit nu over de protestantse Kerk in Nederland of de katholieke Kerk in België gaat. De gelijkenissen zijn te treffend. Het boek is verfrissend omdat de auteur oprecht bezorgd is om het krakende en piepende systeem dat de Kerk geworden is. Ze vertrekt vanuit de vaststelling dat het anders moet en de overtuiging dat het anders kan. Haar achtergrond in management maakt bovendien dat ze in haar gereedschapskoffer interessante instrumenten en theorieën ter beschikking heeft die verandering in gang kan zetten.