Zijn verblijf in een huis van de Gemeenschap Cenacolo in Medjugorje hielp Pascal Humblet om van zijn verslavingen af te geraken: “In Medjugorje ontdekte ik dat ik mezelf mocht zijn en over mijn geloof mocht spreken zonder angst ‘foute’ dingen te zeggen.” © jd

“Een levensschool met de Bijbel als handboek”

Een Italiaanse kloosterzuster realiseerde in 1983 haar droom: een plek creëren waar jongeren op de dool de weg naar het Licht zouden vinden. Veertig jaar later is de Gemeenschap Cenacolo uitgegroeid tot een wereldwijde katholieke organisatie. Pascal Humblet, verantwoordelijke voor ons land, mag je een ervaringsdeskundige noemen. Hij liet dankzij Cenacolo een leven van drugs en alcohol achter zich en is vandaag parochieassistent in Schoten.

Papa werkte bij de post en moeder was naaister. We vormden een doodgewoon gezin in Alleur, in de buurt van Luik. Ik was de oudste thuis, mijn broer is enkele jaren jonger. Ik had een rustige kindertijd, speelde met vriendjes en was bij de scouts. Toch bracht ik ook veel tijd alleen door. Mijn tienerjaren verliepen moeilijker. Ik vond m’n draai niet, was onzeker en verlegen. Als er meisjes in de buurt waren, klapte ik helemaal dicht. Toen ik rond m’n zestiende begon uit te gaan, veranderde er iets. Ik ontdekte dat ik na enkele drankjes veel losser werd. Feesten, dansen, zelfs flirten met meisjes: het leek vanzelf te gaan als ik een paar glazen bier op had. Het leven werd plots zoveel avontuurlijker! Op m’n zeventiende is mijn papa onverwacht gestorven. Ik begreep het niet: vader was een devote katholiek, gedroeg zich op alle vlakken voorbeeldig, werkte én bad veel. Waarom moest uitgerekend hij sterven?