Benedictus van Nursia, de grondlegger van het monastieke leven, op een plafondschildering in Melk. © Wikimedia

Met bovenstaande verwachting sloot MacIntyre Na de deugd af. Dat boek, pas recent vertaald naar het Nederlands, is een van de belangrijkste werken in de morele filosofie van de vorige eeuw. MacIntyre levert hierin een inzichtrijke kritiek op de moderne en postmoderne maatschappij. Daarbij kijkt hij terug naar de klassieke morele tradities, die de naam ‘deugdethiek’ dragen. Zij vinden hun wortels in het werk van Aristoteles en werden in de middeleeuwen verchristelijkt door onder andere Thomas van Aquino.  Deze tradities beschrijven de ethiek als ingebed in een gemeenschap, waar gezamenlijke activiteiten en een gedeelde visie op het goede leven coherentie geven aan de moraliteit en orde aan het leven. Denk aan een laatmiddeleeuws dorp waar men in de kerk bad en biechtte, waar priesters of monniken het evangelie predikten en de oogst zegenden, en waar de agrarische en liturgische kalenders ritmes van vasten en feesten, processies en carnavals voorschreven. Alle aspecten van het leven waren zo doordrongen van het christelijke geloof dat het zo goed als onmogelijk was om niet te geloven. Er heerste een relatief coherente en gezamenlijke kijk op het leven, soms ten goede, soms ten kwade. 

Verder lezen?

Log in op uw Tertio account en lees meteen verder

Nog geen account? Neem een digitaal abonnement en lees meteen verder.
Of maak een Tertio proefaccount aan en lees 1 maand gratis online!