Haken en zorgen

Ik haak. Het begon een half jaar geleden en sindsdien verschenen al meerdere manden, tassen en dekens uit het samenspel van garen, haaknaalden en mijn handen. Een mens moet iets doen. Iemand vroeg of ik mijn pensioen al aan het voorbereiden ben. Anderen vinden het fantastisch en vragen of ze kunnen bestellen en/of ik hun verjaardag niet zal vergeten. En sommigen raden me aan dat te commercialiseren. Wacht even, dit is een hobby van iemand die op zoek is naar wat ontspanning in een leven dat als een sneltrein voortraast in een drukke wereld. Al heel wat jaren, waarvan zeker de laatste twee, ben ik mantelzorger in mijn nabije omgeving. Niet iedereen weet dat. Is het nodig om dat telkens te zeggen?

Hard binnen
“Echt heel jammer dat je niet op mijn tentoonstelling was.” En: “Ik ben erg ontgoocheld dat je niet op bezoek kwam tijdens je vakantie.” Het waren reacties die ik de voorbije weken heb gekregen. Ik denk dat deze mensen milder zouden zijn als ze wisten hoe intens ik aan het mantelzorgen ben. Maar kunnen we pas empathisch zijn als we alles weten van de andere? Hoe dan ook is een zeker voorbehoud nodig, want je weet niet wat iemand aan zijn hoofd en hart heeft. Deze reacties kwamen hard binnen bij mij. Onze maatschappij kreunt onder burn-out en depressies. Het haken helpt me mijn gedachten te ordenen en in evenwicht te blijven ondanks de beslommeringen van elke dag en grotere zorgen.