Heiligen naast hun sokkel

Ach, de geschiedenis van het rijke roomse leven doet geen moeite om het te verhullen. Zo’n monotheïstische godsdienst doet bijwijlen toch wat schraal aan. En dus mochten heiligen met de meest wonderlijke hagiografieën en kleurrijke verschijningsvormen het katholieke pantheon gaandeweg bevolken. In de 21ste eeuw hebben ze veel van hun urgentie en glans verloren. In het beste geval worden ze tegen 2 november nog eens afgestoft. Tenminste als Allerheiligen niet verward wordt met het obligate sein om chrysanten naar het kerkhof te dragen. Die Aller-feesten worden gemakkelijk op één hoopje gegooid.

Vuur en verlangen
Het is misschien ook niet toevallig dat Allerheiligen en Allerzielen verbonden zijn door een nacht. Omdat spreken over de overkant van dit leven ons in het duister doet tasten. We weten het niet. Vermoeden. Hopen. Geloven. Zoeken houvast. En daar willen die heiligen bij helpen. Niet omdat ze zich kunnen beroepen op een onberispelijke levenswandel of feilloos geloofsparcours. Wel omdat ze precies in en ondanks al die menselijke schamelheid hemel en aarde weten samen te brengen. Toen en nu. De heiligen van de kalender. En die van de straat. Mensen met een heilig vuur en een brandend verlangen om van deze wereld een betere plek te maken. Er een goddelijke droom te concretiseren.