Herfst

Eigenlijk hou ik meer van de lente dan van de herfst. Maar een mens heeft het niet voor het kiezen. Niet voor de seizoenen van het jaar en niet voor de seizoenen van zijn leven. En ook niet voor de seizoenen van de club waarbij hij hoort. Want ook een instituut als onze Kerk maakt in zijn eeuwenlange bestaan lentes, zomers, herfsttijden en winters door.

Wij, standvogels
In de herfst hangt er een heel aparte geur in de lucht. Een geur van natte bladeren en regen, van schimmel en verrotting, van zure lucht die uit de aarde zelf lijkt te komen. Er gaat veel dood in de herfst en dat ruik je. De bomen laten hun bladeren vallen om de koude winter te overleven. Paddenstoelen die op vochtigheid gedijen, grijpen hun kans. Trekvogels verzamelen en vliegen weg naar betere oorden. Alleen de standvogels blijven en proberen zich te redden. Hier en daar legt een bosdier een wintervoorraad aan in de hoop dat het die nog vindt als de nood aan de man komt. Zo gaat het ook met deze Kerk in herfstmodus. We laten vallen wat overbodig is en focussen ons op wat levensnoodzakelijk is. We modderen voort, van inkrimping naar afschaffing, van blunder naar schandaal. De stank van verrotting kwam ons in de reportage Godvergeten in volle sterkte tegemoet en maakte ons misselijk. Heel wat mensen trekken weg uit de Kerk, omdat ze er niet in kunnen leven. Alleen wij, standvogels, blijven. We weten dat het moeilijk zal zijn, maar we blijven erin geloven dat het ooit weer lente wordt.