12-Rembrandt_Harmensz._van_Rijn_-_The_Return_of_the_Prodigal_Son

De uitstraling van vaderlijke vergevingsgezindheid en liefdevolle omarming jegens zijn zondige zoon bevrijdde Henri Nouwen van zijn twijfels en onzekerheden. © Wikimedia

Het geluk van het weerzien, na de wanhoop van het verlaten

De vergevingsgezindheid die spreekt uit Rembrandts De terugkeer van de verloren zoon bevrijdde priester-psycholoog Henri Nouwen van zijn onzekerheden. Woordkunstenaar Michel Kempeners putte uit Nouwens boek Eindelijk thuis een monoloog die naar de essentie van de parabel voert.

Henri Nouwen (Nijkerk 1932 – Hilversum 1996) was priester in het bisdom Utrecht en professor aan de universiteiten van Yale en Harvard. In de VS ontpopte hij zich tot succesvol auteur en inspirator en hij reisde de wereld af met lezingen uit zijn werk. Hij schuwde de publiciteit niet rond zijn eigen levenswandel en persoonlijke ervaringen. Die stonden soms in schril contrast met de verheven beschrijvingen van spirituele momenten. Hij worstelde met de tegenstelling tussen uiterlijk succes en innerlijke onzekerheid. Hij belandde in een crisissituatie, een soort van midlifecrisis, die hem deed twijfelen of hij wel echt kon doorgaan voor het rolmodel waarvoor velen hem hielden. Dat maakte hem onzeker en ongelukkig. In die periode raakt hij onder de indruk van Rembrandts schilderij De terugkeer van de verloren zoon. Het beeld van de vader die zich liefdevol buigt over zijn zoon, ootmoedig voor hem neergeknield, fascineerde hem zodanig dat hij het schilderij in de Hermitage van Sint-Petersburg ging bekijken. Daar voltrok zich een metamorfose. De uitstraling van vaderlijke vergevingsgezindheid en liefdevolle omarming jegens zijn zondige zoon voelde als een bevrijding uit zijn eigen twijfels en onzekerheden. Die ervaring gaf hem de kracht om een nieuwe weg in te slaan en anderen bij te staan, die met gelijkaardige levensvragen worstelen.