Voor Simon Rosseel zijn goocheltrucs niet zomaar entertainment: “Als ik bijvoorbeeld iets doe met een draadje, verwijst dat voor mij naar de levensdraad die zomaar kan worden doorgeknipt of opnieuw hersteld. Tijdens het oefenen sta ik stil bij die betekenis.” © sr

“Het kan niet, denken mensen, en toch kan het”

Opvoeder. Goochelaar. Jongerenbrancardier in Lourdes. Drie termen die Simon Rosseel ten voeten uit typeren. In de Torhoutse voorziening Tordale zet hij zich als opvoeder in voor mensen met een beperking. Met zijn goocheltrucs roept hij bij jong en oud verwondering op. En tijdens de zomervakantie is hij als jongerenbrancardier mensen nabij in Lourdes.

Toen ik veertien jaar was, lag ik in het ziekenhuis. Door een ernstige stofwisselingsziekte heb ik heel veel botbreuken. Vooral mijn handen en voeten zijn kwetsbaar. Ik loop gemiddeld 37 breuken per jaar op. ‘Oefen je fijne motoriek’, kreeg ik te horen. Maar hoe doe je dat? Een familielid kwam toen langs met een goocheldoos, ideaal om mijn handen en vingers te oefenen. Ik was er meteen weg van. Goochelen fascineerde me enorm en hielp me te ontsnappen uit de rauwe realiteit van mijn ziekte. Want ik had het niet gemakkelijk. Op school stonden de populaire jongens in het midden van de speelplaats; ik zat aan de zijkant in mijn rolwagen. Maar ik ontdekte een uitlaatklep: die goocheldoos.