07-Jour_de_communion_solennelle_pour_un_groupe_denfants_1969

Het mysterie van de naam

“Houd me niet vast”, zei Jezus. “Ik ben nog niet opgestegen naar de Vader.” Houden ook wij Jezus niet op een bepaalde manier vast, wanneer we – onder indruk van zijn unieke trekken als mens – maar al te graag vergeten dat Hij het ook is die zit aan de rechterhand van de Vader? Jezus van wie we zeggen dat we willen “doen zoals Hij deed”, wiens bedoelingen wij menen te peilen, en die we communicantjes aanbevelen als hun vriend.

Onpeilbaar
De eeuwenoude traditie van grote eerbied voor de naam ‘Jezus’ drukt een ander aanvoelen uit. Ze leert ons hoe het murmelen van zijn naam kan volstaan als gebed. Dat is geen tovenarij of magisch denken. Het volstaat omdat het mysterie dat in de naam ligt, zo groot is. Dat blijkt uit de langere vorm, waarin we met behulp van zijn naam belijden wie Hij is, die Grote, mysterievol Nabije, en er een heel eenvoudige vraag aan toevoegen: “Heer, Jezus Christus, Zoon van God, ontferm U over ons.” Hij is de Godmens. En zijn naam zeggen, is zowat het hoogste dat we kunnen doen. Wanneer we aan de mens Jezus denken, mogen we niet vergeten dat Hij tegelijk het licht van de Nieuwste Dag is, de Zon die we elke zondag aanbidden. We zien Hem wel, maar wanneer we nader toekijken, staan we voor het goddelijke raadsel waarvan het licht ons verblindt. Hoe meer we over Hem te weten komen, hoe beter we Hem leren kennen, hoe dieper en ondoorgrondelijker Hij zich toont. Een onpeilbaar mysterie is zijn gelaat.