Het gewelf van het schip in de Sint-Salvatorkerk van Harelbeke toont Dewez’ obsessie voor symmetrie. © Karin Borghouts

Hofarchitect van de Habsburgers

Heb je nog nooit van Laurent-Benoît Dewez (1731-1812) gehoord, dan hoef je geen rode kaken te krijgen. Hoewel deze neoclassicist ongetwijfeld de belangrijkste architect van de Oostenrijkse Nederlanden was, verdween zijn naam in de plooien van de geschiedenis. Vlierbeek 900 brengt daar verandering in.

In het eerste boek van zijn Voyageur dans les Pays-Bas autrichiens, ou lettres sur les l’état actuel de ces pays uit 1782 schrijft de Franse journalist Derival de Gomicourt over “een architect genaamd Dewez”, op basis van wiens tekeningen abdijkerken werden opgetrokken in Orval, Gembloers, Bonne-Espérance, Hélécine en Vlierbeek bij Leuven, abdijgebouwen in Affligem of Doornik en kastelen in Seneffe, Brugelette, noem maar op. “Zonder tegenspraak de beste architect van de Lage Landen”, aldus De Gomicourt. Toch werd al tijdens zijn leven het neoclassicisme van Dewez door critici verketterd, wat niet wegneemt dat Dewez onder Karel van Lotharingen en diens topambtenaar Patrice-François de Neny wel degelijk de belangrijkste bouwheer van de Oostenrijkse Nederlanden was.