Meeneuriën in een veelstemmig koor
Tertio is zo’n blad waarvan je denkt: heb ik hier nog tijd voor? Naast al het nieuws waardoor je dagelijks van alle kanten wordt bestookt? Moet ik me wekelijks ook nog door deze serieuze boterham worstelen? Maar dan merk je al lezend, dat het gaat over dingen die je net niet in de andere media bent tegengekomen. Of toch zeker met een invalshoek die je altijd gemist hebt. Met heel terechte vragen die niet altijd gesteld worden. Je blijft na het lezen achter met een gevoel van: hé! Echt? Oef! Maar enfin… Oké, zo zit dat dus. Misschien heb je het eerder niet gemist, maar je zou het missen als het er niet meer zou zijn. Want precies dat perspectief ligt je nauw aan het hart. En over die thema’s wil je al langer eens iets degelijks lezen. Heel soms mag ik zelf iets voor Tertio schrijven. Dan voel ik me nederig. Wie ben ik tussen al die geleerde koppen? Gelukkig zingt er in Tertio een veelstemmig koor, waarin ik ook weleens mee mag neuriën. Iedereen zingt er met zijn eigen stem, in zijn eigen toonaard. Daarom valt het vaak niet eens op dat we samen een lied laten klinken. Maar toch doen we dat: we zingen een lied van hoop en rechtvaardigheid, van zoeken en soms heel even vinden. Moge dat lied nog heel lang weerklinken!
Kolet Janssen
Food for thought
Ik lees Tertio van in het begin en schrijf columns sedert enkele jaren. Een blad geschreven door leken over het verticale en het horizontale in het christendom, over de relatie met God en met de mensen. Het was nieuw in Vlaanderen. Het beantwoordde aan een behoefte die reeds sedert decennia bestond. In een Vlaanderen waar het bon ton was en is bij intellectuelen om te paraderen met hun ongeloof, was het hoog tijd om een ander geluid te laten horen. Vandaag is de christen de non-conformist! Hij of zij gaat tegen de stroom in. Er is geen tegenspraak tussen geloof en wetenschap, tussen geloof en wereld, tussen hemel en aarde, tussen lichaam en ziel. Tertio wou een stem hieraan geven of liever stemmen, want er is niet het ene christelijke antwoord op alle levensvragen of ontwikkelingen in de samenleving. Er is wel die ene inspiratie die haar oorsprong vindt in hetzelfde geloof. Tertio stelde zich ook open voor niet-christelijke stemmen die met respect en empathie kunnen denken over geloof en gelovigen. Tertio levert food for thought, en meer dan dat: het is ook food for heart and soul, want die moeten ook gevoed worden om de verdroging en verzuring te vermijden. Tertio moet die rol blijven vervullen. De vorm en het volume kunnen veranderen, maar niet de richting.
Herman Van Rompuy
Verweer tegen eenzijdigheid
De voorbije 25 jaar is Tertio zowel binnen als buiten de Kerk een vaste waarde geworden voor mensen met een heel verscheiden achtergrond en leeftijd. In het medialandschap neemt het blad een markante plaats in. De grote waardering ervoor is heel terecht. Een bijzonder kleine redactieploeg slaagt erin elke week weer een rijkgevuld nummer samen te stellen, boordevol informatie over een brede waaier van onderwerpen en thema’s. Lezers vinden er volop stof tot nadenken en aanzetten tot kritische reflectie. Tertio weert zich tegen de heersende ideologische eenzijdigheid en probeert het ressentiment van de Vlaamse pers ten aanzien van Kerk en christendom te counteren en ongegronde kritiek te pareren. Het blad geeft stem aan mensen die elders geen gehoor vinden en aan zaken die nergens anders aandacht krijgen. Briljante wetenschappers en vermaarde denkers getuigen er over hun fascinatie voor het christendom of over hun worsteling met God en geloof. Dat steekt schril af bij de zelfgenoegzame onverschilligheid en pedante onwetendheid hier te lande. Ouderen en jongeren vertellen in Tertio over hun kerkelijk en maatschappelijk engagement, over de kracht die ze eruit putten, over de voldoening en vreugde die hun dat schenkt. Interviews met kerkleiders en gelovigen uit alle windstreken brengen de diversiteit en universaliteit van de wereldkerk heel nabij en maken ze concreet. Als auteur van columns en artikels, maar ook als lid van het comité voor redactioneel beleid, tracht ik al 25 jaar lang mee vorm en inhoud te geven aan Tertio. Met een kleine groep mensen hebben we Tertio in het leven geroepen opdat dit blad zich zou mengen in het sociaal-maatschappelijke en politieke debat en dat vanuit een christelijke inspiratie en evangelische bewogenheid, tevens met aandacht voor de standpunten van de Kerk en respect voor haar traditie. 25 jaar later beweer ik: mission accomplished en besef ik tegelijk dat het werk nooit af is. Het is mijn vurige hoop dat het nooit ontbreekt aan christenen die overtuigd van hun idealen en bewust van hun verantwoordelijkheid, met een open geest en een groot hart de dialoog blijven voeren met de wereld en de tijd waarin ze leven en die hen door God gegeven zijn.
Rony Ceustermans
Dichtbij en ondogmatisch
Tertio is als een ontmoetingsplaats waar we boeiende mensen en ideeën en ervaringen kunnen vinden en waar op die manier inspiratie kan opborrelen en circuleren, maar ook informatie, die niet altijd genoeg bekend is, in een open klimaat van vrijheid en respect. Misschien een beetje zoals een levendig en toch ook rustig centrum van een kleine stad of groot dorp? Vele jaren geleden vroeg de toenmalige hoofdredacteur te schrijven voor Tertio. De uitdaging leek me toen en lijkt me nu nog echt de moeite waard, omdat ik overtuigd was en nog ben, dat een open en doorvoeld en doordacht christelijk geloof – dicht bij en in het concrete leven, en ondogmatisch als met Jezus zelf – veel tot het leven kan bijdragen. Ook tot een beter leven en wanneer zoveel verkeerd gaat. Ondanks de vele misverstanden, misbruiken en misvormingen die in het geloofsleven opduiken, soms zelfs heel hardnekkig, blijft die positieve draagkracht van het christelijk geloof fundamenteel, zowel voor elke mens als voor een samenleving. Tot in schoonheid en motivatie en levensdiepte toe, en zelfs als we zo sterk blijven tekortschieten. Niet anders dan met Jezus’ eerste vrienden. Dat blijft de moeite waard. Ik hoop en wens dat Tertio hardnekkig en ernstig, maar tegelijk ontspannen en vriendelijk en soms zelfs luchtig en humoristisch kan blijven bijdragen tot een menselijk maatschappelijk klimaat.
Stefan Vanistendael
Geloofwaardige analyses
Tertio ontstond in het jaar 2000 om een leemte te vullen in het Vlaamse medialandschap, dat steeds meer seculier was geworden en bijgevolg geen aandacht meer schonk aan kerknieuws, tenzij het fait divers of schandalen betrof. Ook media die uit de katholieke zuil ontstonden, namen afstand van Kerk en geloof. In die soms zelfs antikerkelijke sfeer wou Tertio christenen niet alleen inspireren en bemoedigen, maar hen ook een stem geven in publieke debatten en vanuit de christelijke traditie een supplément d’âme aanreiken aan al wie zoekt naar zingeving, humaniteit en ethiek. Een blad dat inzet op de maatschappelijke relevantie van het christendom, dat vanuit een christelijke bril een ander licht werpt op de actualiteit en dat met kennis van zaken bericht over religie, neemt een nicheplaats in en gaat tegen de stroom in. Dat maakt dat een christelijk opinieweekblad uitgeven ook altijd een precair project was, nooit vanzelfsprekend, altijd tegendraads.
Ik ben blij en trots dat ik 16 jaargangen lang van zeer nabij betrokken mocht zijn bij dat project als redacteur en daarna als hoofdredacteur. Omdat geen enkel ander medium in Vlaanderen zich toelegde op de berichtgeving over Rome, het Vaticaan en de paus, heeft Tertio van bij zijn ontstaan ook altijd ingezet op die specifieke expertise. Vanaf 2014 tot op vandaag mocht ik die rol van vaticanist opnemen en dat heeft heel wat teweeggebracht, zelfs twee exclusieve interviews met paus Franciscus en tussen de eerste twee zware golven van de coronapandemie in was er ook nog een audiëntie met de paus voor het twintigjarige bestaan van dit weekblad. Omdat het toch wel een heel eigen specialisatie betreft, bleef ik die taak ter harte nemen, ook nadat ik stopte als hoofdredacteur. Het blijft belangrijk dat er correcte en geloofwaardige analyses en commentaren gegeven worden bij wat zich afspeelt in Rome en de wereldkerk. Daar teken ik graag voor.
Emmanuel Van Lierde
Actie – reactie
Ik sta aan de kookpot en
stel een vraag aan onze dochter.
Geen reactie.
Ik ga wat schillen in de groenbak
gooien en zeg iets tegen mijn man.
Geen reactie.
Naar de zonen boven
roep ik dat het eten klaar is.
Nog minder reactie.
De hoofdtelefoons en oortjes worden steeds dempender voor extern geluid. Je huisgenoten zijn er, maar ze horen je niet. Soms ga je ervan uit dat ze je toch niet horen en net dan staat hun geluid uit. Columns schrijven voor Tertio is iets soortgelijks. Je richt je tot een publiek en hebt er geen idee van bij wie de boodschap binnengekomen is. Je krijgt weinig ontvangstbevestigingen. Enkel mijn moeder stuurt steevast een berichtje hoe mooi en waar mijn bijdrage was.
En dan kom ik plots iemand tegen die me aanspreekt over mijn teksten. Of ik zeg ergens mijn naam en men kent me van Tertio. Als ik erg kwetsbaar schrijf, vooral dan over het wel en wee in ons gezin, krijg ik meerdere reacties op een tekst. Soms zomaar een mailtje van iemand die ik niet ken. Als ik schrijf, wil ik natuurlijk niet als een zielepoot overkomen. Toch heb ik in de loop der jaren ervaren dat ik maar het best gewoon in mijn eigen kwetsbaarheid ga staan. Een columnschrijver is mens met de mensen.
Tertio is een christelijk opinieblad en ik maak er een punt van om telkens iets te laten oplichten van de wijsheid van de christelijke traditie. Voor het dagelijkse leven vind ik daar zelf mijn fundament, mijn troost en mijn blijdschap. Een God die niet alles voor ons oplost, maar wel met ons meegaat, mag genoemd worden. Een tekst in Tertio is een actie zoals Jesaja die beschrijft. Zoals de regen en de sneeuw uit de hemel neerkomen en de aarde drenken, bevruchten en met planten bedekken, zo is het ook met Gods woord: het keert niet vruchteloos naar Hem terug. De reactie zit in wat het Woord doet met mensen en dat is niet altijd zichtbaar en benoembaar.
Bedankt, Tertio, voor het lef om hiervoor een platform te bieden.
Tine De Leeuw
Nieuwe realiteiten
Een reportage over christelijke gemeenschappen in Irak bracht me jaren geleden bij Tertio. Een beetje een vergeten verhaal waarvoor er bij andere media maar weinig animo was. Dat is een constante gebleken in de jarenlange samenwerking die daarop volgde. De religieuze focus van het magazine biedt kansen om de thema’s die me in mijn werk nauw aan het hart liggen – migratie, conflict en ecologie – op een andere manier te bekijken. Dat opende de voorbije jaren nieuwe perspectieven en realiteiten die me anders misschien vreemd waren gebleven. Net daar ligt de sterkte van Tertio, in zijn specifieke focus. De komst van het internet heeft niet de diversiteit aan nieuws en berichtgeving gebracht waarop men hoopte. Integendeel, de trend naar conformisme lijkt allen maar sterker te worden. Net daarom is een blad als Tertio, dat een eigengereide identiteit ophoudt, zo waardevol in een verschralend medialandschap.
Toon Lambrechts
Verrijken van de geest
Er bestaat in onze samenleving een grote nood aan reflectie en bedachtzaam nadenken, voorbij de waan van de dag. Schrijven voor Tertio is delen in de geest ‘die waait waar hij wil’. Zo hoop je geestelijk voedsel te zijn voor de ander, en word je zelf gevoed: want schrijven doet ook de eigen geest waaien, al dan niet aangezet door een wederwoord, een getuigenis, een woord van erkenning. Het verrijken van de geest: dat is wat Tertio nastreeft, en daarin ligt een unieke opdracht, die niet verloren mag gaan.
Willem Lemmens
Wekelijkse eigenzinnige kwaliteit
Historici zullen ooit beschrijven welke impact journalist Bert Claerhout, eindredactrice Rita Geys en professor Kerk & Media Ernest Henau hadden toen zij met enkele medestanders een kwarteeuw geleden Tertio boven de doopvont hielden. Op hetzelfde ogenblik begon ene Peter De Roover ook met Punt, een glossy maandblad dat bij Roularta van de persen rolde. Met het krantenpapieren weekblad Tertio werd wat meewarig gelachen: hoelang zou die kleine ploeg het volhouden? Punt hield – ondanks het vele Vlaamse geld erachter – na minder dan tien nummers op te bestaan. Met trots kunnen we stellen dat Tertio een kwarteeuw lang een christelijke kijk op de actualiteit stem gaf. Onafhankelijk, eigenzinnig, met grote kwaliteit: dat was onze sterkte. Ik schrijf ‘was’, want het ziet ernaar uit dat het Vlaams-christelijke middenveld niet meer de middelen bij elkaar kan of wil brengen om wekelijks eigenzinnige kwaliteit te garanderen, en dat de Vlaamse Kerk een onafhankelijke stem in haar midden niet belangrijk genoeg acht om Tertio als weekblad te blijven bekostigen. Ik durf te voorspellen dat mensen met meer langetermijnvisie over enkele jaren de koppen bij elkaar zullen steken om de wekelijkse Tertio herop te starten. En dat hun impact even groot zal zijn als die van hun voorgangers.
Zelf houd ik aan de drie jaar als redacteur van Tertio en aan over tien jaren verspreid freelancewerk voor het blad vooral grote dankbaarheid over. Ik had bij het Leuvense studentenweekblad Veto al leren schrijven, maar het duo Claerhout-Geys leerde mij wat echte journalistiek is. Er waren innemende hoofdredacteurs zoals Peter Vande Vyvere of topvaticanist Emmanuel Van Lierde. En keer op keer mocht ik nieuwe gesprekspartners ontdekken, mij hun inzichten eigen maken en ze overbrengen aan een vaak erkentelijk publiek. Alleen jammer dat slechts zelden lezers – zoals bijvoorbeeld de onvolprezen Luk Fabri – de moeite deden nog meer abonnementen op de wekelijkse Tertio aan de man te brengen.
Benoit Lannoo
Deel uitmaken en delen
Er was een tijd dat ik een blog onderhield: verzorgde teksten, eigen thematiek, eigen illustraties, bijval van een kleine groep mensen die er voor mij om deden. Maar geleidelijk aan voldeed dat niet meer en het work in progress dat ik begonnen was, viel stil. Te smal, misschien? Even geleidelijk vond ik aansluiting op Tertio. Week na week leerde ik proeven van gelovig perspectief op volle breedte. Een geloof dat ernstig genomen wordt, een geloof dat mag denken en genieten, dat keuzes kan maken en standpunt moet innemen. Een geloof dat zichzelf vormgeeft en waartoe Tertio niet meer dan een blauwdruk wil zijn, een ontwerp of een denkoefening, van editoriaal tot interview. Tertio neemt zijn lezers ernstig. Ondertussen zag ik het onhandige gazetje ook openbloeien tot een mooie tabletpublicatie. Dat rijke, wekelijkse aanbod begon me meer en meer te fascineren tot het idee groeide: hier kan en wil ik deel van uitmaken. Toenadering volgde en de eerste teksten zijn nu verschenen. De volle vrijheid van een blogger heb ik hier niet meer: mijn taak is recenseren en een review is geen blog. Ik dien mij nu in te passen binnen redactionele krijtlijnen en eerlijk: dat doet deugd. Het materiaal dat ik bespreek – of het nu een boek is, een tentoonstelling of een stuk muziek – moet kaderen. Dit is Tertio en Tertio gaat niet over alles. Geleidelijk aan ontdekte ik het snijvlak tussen mijn vakgebied en mijn interesses enerzijds, en het kwarteeuw oude aquis van Tertio anderzijds. Ik durf dat een verrijkende ervaring te noemen. En tegelijk is recenseren ook doorgeven: ga kijken, lees dit of luister eens. Een recensent is een aangever of een doorgever die meteen na de recensie een stap terug zet. Hij moet het vertrouwen van zijn lezers verdienen en opbouwen. Deel uitmaken van een groter geheel en toch je hele zelf daarin kwijt kunnen en terugvinden: is dat niet kerk-zijn?
Dominiek De Queecker
Samen even naar boven kijken
Ik werd geïnterviewd voor Tertio, voor de rubriek Achterkrant. Aanleiding was mijn bewondering voor de Russisch-Duitse schrijfster en psycho-analiste Lou Andreas-Salomé. Het was een zeer boeiend gesprek met freelancer Kris Somers over vrijheid en de dingen mooi beleven. En we praatten honderduit over mijn passie voor klassieke muziek. Ik kreeg het gevoel dat dit zoveel meer was dan een interview. Het mooiste wat je als mens te bieden had, werd helemaal naar boven gehaald. Ik ben katholiek opgevoed en heb me veel met het Godvraagstuk bezig gehouden. Hoewel ook veel atheïsten in de literaire wereld op mijn pad kwamen, merkte ik toch dat de balans voor mij steeds meer ging doorwegen in die keuze voor Hem. Dingen die ik als kind als saai ervoer, zoals naar de kerk gaan of op bedevaart, kregen plots wel betekenis. Mijn interview met Tertio werkte daarom als een bevestiging voor mij. Ik besliste dan ook een abonnement te nemen en me meer te verdiepen in mijn katholieke achtergrond.
Enige tijd later werd ik opnieuw benaderd door Tertio, dat op zoek was naar medewerkers die vanuit een religieuze achtergrond culturele bijdragen konden leveren rond interessante personen. Ik was aangenaam verrast en nam de uitdaging met plezier aan. Waar ik tot dan mijn eigen gevoel bij muziek of kunst omschreef, mocht ik nu delen, exponentieel zelfs. Want ik mocht mijn ervaringen laten lezen door het volledige Tertio-publiek. Een bijzonder verheugend gevoel. Wanneer ik voelde dat muziek me zo raakte dat er wel sprake moest zijn van een hogere connectie tussen muzikant en het spirituele, ging ik op onderzoek en vroeg toestemming aan de hoofdredactie een stuk te schrijven. Niet alle artiesten bleken daadwerkelijk te geloven, maar toch wisten ze telkens tijdens het interview een rode draad in hun carrière te ontdekken die tot zingeving leidde. Alsof we telkens samen in een mooie bubbel terechtkwamen, die ons afsneed van de wereld en ons samen even naar boven liet kijken. Een gevoel dat je er niet alleen voor staat. Tertio leerde me al dat moois samen te beleven.
Veerle Deknopper
Tegendraads Tertio
25 jaar geleden schreef Bert Claerhout, de oprichter en eerste hoofdredacteur van Tertio: “Hoe goed de verslaggeving ook is, in de huidige journalistiek komen diepere drijfveren zoals spiritualiteit en zingeving nauwelijks aan bod. Met een aantal mensen hebben we ons de vraag gesteld of de mogelijkheid bestond om een weekblad op te starten dat dieper op de dingen ingaat, dat thema’s uit onze huidige maatschappij eens vanuit een andere invalshoek bekijkt. En zo ontstond Tertio.” Tegen de stroom in heeft Tertio dat een kwarteeuw gedaan. Met vallen en opstaan. In vaak moeilijke omstandigheden, ook vandaag. Is het tij echter aan het keren, nauwelijks merkbaar? Nadat het decennia lang bon ton was in weldenkende kringen religie in het algemeen en het katholicisme in het bijzonder te verketteren, valt er vandaag niet naast een al dan niet schroomvallige terugkeer naar het christendom te kijken. Ik som lukraak essayisten en romanciers op: Kristien Hemmerechts, Christophe Vekeman, Esther Gerritsen, Stephan Sanders, Yvonne Zonderop, Benno Barnard, Willem Jan Otten, Vonne van der Meer. Een katholieke bekeerling als de Noor Jon Fosse kreeg in 2023 zowaar de Nobelprijs. Allemaal hebben ze in Tertio aandacht gekregen. Ze hebben die niet toevallig gekregen. De redactie van Tertio liet zich in die voorbije kwarteeuw meer leiden door een intuïtief onderscheidingsvermogen dan door de heersende mode, die van mening verandert naargelang de windrichting. Daarvoor betaal je als journalistiek medium onvermijdelijk een (economische) prijs. Wie een teken van tegenspraak wil zijn, vangt nu eenmaal tegenwind.
Het journalistieke evenwicht tussen kritische en opbouwende berichtgeving blijft altijd precair. Maar het aanklagen van klerikale en maatschappelijke wantoestanden staat nooit haaks op het peilen naar de diepste kern van het geloof en betekenis van het evangelie. Die opdracht, in een postmoderne wereld waarin de wind vrij spel heeft, maakt Tertio zo aantrekkelijk en authentiek. Het is een privilege daaraan te mogen meewerken.
Guido Vanheeswijck
Bezielende ontmoetingen
“‘Te veel en te negatief’: steeds meer Vlamingen mijden het nieuws”, kopte VRT NWS op 7 oktober 2022. Ook in mijn vriendenkring zag ik de voorbije jaren een groeiende desinteresse in de vele onrustwekkende nieuwsberichten. Het biedt mij telkens een gelegenheid om hen te wijzen op Tertio: in tegenstelling tot veel andere media legt het christelijke blad immers de nadruk op perspectief en verbinding. Tertio levert kritische reflectie, maar streeft er tegelijk naar op een constructieve en hoopvolle manier naar de toekomst te kijken, geïnspireerd door het christelijke geloof. Het freelancewerk voor Tertio heeft mij in contact gebracht met mensen van diverse achtergronden, inclusief mensen met minder christelijke overtuigingen, die me vertelden dat ze de diepgaande, kritische, intelligente inhoud van het blad waarderen. Ik kies er bewust voor in de rubriek Achterkrant inspirerende en opbouwende getuigenissen te delen van mensen die op zoek gaan naar het positieve en het mooie in de wereld, of die het negatieve weten om te vormen tot iets waardevols. Hierbij laat ik mij leiden door woorden die mij persoonlijk raken, in de hoop dat ze ook de lezers zullen inspireren en vrucht zullen dragen in hun hart en leven. Zo mogen deze verhalen een weerspiegeling zijn van Gods Woord dat volgens Jesaja 50, 11 “niet vruchteloos” naar Hem terugkeert. Ik ben Tertio dankbaar voor de vrijheid en het vertrouwen, en voor de kans om bezielde persoonlijkheden te ontmoeten. Sommigen, zoals onder meer Laetitia Calmeyn, André Pighiera en Jean-Marc Potdevin, hebben sterk mijn visie beïnvloed op het geloof, de Kerk en de samenleving en een diepe en blijvende indruk op mij gelaten – misschien ook op u?
Elien Loobuyck
Waakvlam tegen onverschilligheid
Tertio is het opinieblad dat opereert in de luwte van de ontelbare meningen die dagelijks een krachtmeting aangaan voor de ogen van het publiek. Inzichten of overtuigingen kunnen hierdoor bedachtzamer, diepgaander en deugdelijker worden geformuleerd, maar het unieke aan Tertio is dat het blad appelleert aan het goede en redelijke in de mens, zonder de tegenstellingen te cultiveren. Het is een heilzaam antidotum tegen cynisme en oppervlakkigheid. Ik had het voorrecht om er van bij het begin bij te zijn. Het was een tijd waarin de christelijke inspiratie als een relict van het verleden werd weggezet, maar gaandeweg zag ik de weerzin afkalven, ondanks de zware storm waar de Kerk doorheen moest. Spiritualiteit en religie kregen weer een bescheiden aanzien en terugblikkend op de voorbije 25 jaar blijkt Tertio het waakvlammetje te zijn geweest dat bleef branden onder de maatschappelijke bovenlaag van onverschilligheid en tegenzin. Over kunst schrijven impliceert het zich ten dienste stellen van twee van de wonderlijkste verwezenlijkingen van de mens: taal en beeldende creativiteit. Telkens is het een wikken en wegen om de balans te vinden tussen het passende woord, het gegeven kunstwerk en de kunstenaar. Soms lukt het, soms mis je de pointe, maar altijd is het een streven naar respect, empathie en verwondering, omdat het maken van kunst nooit een vrijblijvende bezigheid is. Hoe stil schilderijen in musea ook hangen, toch hebben ze een stem die vertelt over mensen en hun wereldbeeld, zijn ze de visualisering van herinnering, hartstocht, verdriet, overtuiging en geloof. Die visualisering kan zo vaardig en aangrijpend zijn dat ze samenvalt met onze eigen herinneringen en denkbeelden, ons eigen verdriet en onze eigen verwarring. Daarom is het lovenswaardig dat het blad van bij aanvang flink plaats inruimde voor kunst en cultuur en blijf ik dankbaar te mogen bijdragen aan het bijzondere project van Tertio.
Sabine Alexander
Tolk van en voor wie zoekt
Toen ik in 2001 rond Moederdag bijna toevalligerwijs via voormalige studiegenoot Peter Vande Vyvere in het nog piepjonge Tertio een column schreef met de titel Iemand voor iemand, waren twee dingen die de tijd inmiddels onthulde, nog totaal niet geweten.Vooreerst dat Tertio door de jaren heen een naam als een klok zou worden, een werkelijk eigensoortig blad dat voor kwaliteit, nuancering en kritisch denken staat. Een forum voor het verkennen, verdiepen en vaak ook doorgronden van de veelkleurige werkelijkheid die cultuur, religie en geopolitiek zo sterk markeren. Een ademruimte voor doordacht schrijven en bewust reflecteren, niet bepaald of geremd door de haast in de waan van elke dag. En daarnaast dat ikzelf, jaren nadien, inmiddels al sinds 2015, geregeld columns zou schrijven, voornamelijk voor wat later de rubriek Oog & hart werd. In de drukte der jaren en de groeiende verantwoordelijkheden werd het schrijven van deze teksten ook voor mezelf een adempauze in de taken van elke dag. Ik ging er echt van houden. Mijn korte teksten ontwikkelden in mezelf een nieuw genre, dat ik voordien eigenlijk niet echt beoefende of kende. In de reacties van vele lezers, die ik dankbaar ontvang, wordt het nogal eens “poëtisch proza” genoemd. Het werden inderdaad vaak wat poëtisch evocatieve teksten die – veelal vertrekkend van een toevallige observatie of anekdote uit mijn dagelijkse leven – mijmeringen in gang zetten, die de werkelijkheid van elke dag opentrekken en verdiepend verbinden met een grotere, ons omringende en overstijgende werkelijkheid die we God noemen. Veelal vanuit het diepe besef dat we het begin noch het eind van alles zijn, dat er Iemand is die groter is dan ons hart en groter dan ons verstand, Iemand die ons draagt en die ons stuwt, Iemand die grond en horizon is, Iemand wiens aanwezigheid we proeven in de dauw van de dageraad en de gloed van de avond. Dat besef te mogen delen met de lezers van Tertio stemt me nog steeds deemoedig en dankbaar.
Bénédicte Lemmelijn
Op weg met Tertio
In een grote lade onder mijn werktafel, die nog slechts heel af en toe geopend wordt, ligt een stapel teksten en columns, nog net niet vergeelde restanten van mijn activiteiten van weleer. Mijn eigen archief van Tertio – zo kan ik het noemen – dat heel wat in herinnering brengt. De digitale bestanden zijn sinds lang zoek geraakt. Zoals over alles wat zo snel voorbijgaat, verbaas ik er mij over dat de oudste exemplaren toch al bijna een kwarteeuw oud zijn, uit de begintijd van het blad dus, onder de bezielde leiding van de eerste hoofdredacteur Bert Claerhout. Onze wegen hadden elkaar al eerder gekruist en Bert haalde mij erbij als een van de columnisten van toen. Het weekblad oogde fris, oerdegelijk en was vooral vernieuwend. Het bracht een nieuwe en bijdetijdse kijk op kerk-zijn en religie, enigszins naar analogie met de visie van de franciscaanse journalist Max Wildiers, die ze enkele jaren eerder samenvatte in deze woorden: “Zolang de mensheid zoekt en liefheeft is ze religieus.” In de loop van de jaren verschoof mijn medewerking aan Tertio. Ik verzorgde onder meer interviews en toen de nieuwe rubriek Oog & hart geboren was, stond ik in voor tal van bijdragen hiervoor. Na enkele jaren onderbreking doe ik dat opnieuw. Vermits ondertussen niet alleen het kerklandschap, maar onze hele samenleving en wereld grondig veranderd zijn, staat Tertio nu voor een veel grotere opgave, lijkt me. Naar mijn gevoel hoort het blad vooral inspirerend te zijn voor gelovigen die nadenken, evenzeer als voor zinzoekers van vandaag. En die zijn met velen. In die zin kunnen authentieke getuigenissen met inhoud van grote betekenis zijn, niet alleen vanuit het kerkelijke milieu, maar minstens zozeer vanuit alle sectoren waar menselijke waardigheid een zorg is. Ik zie Tertio van vandaag niet als spreekbuis van de Kerk, maar vooral als bezielende en betrokken stem vanuit de wereld nu.
Kris Gelaude
