Laat iets los

Geamuseerd kijk ik naar mijn geschilderd vaasje. Echt mooi vind ik het niet, maar het heeft iets vrolijks. De bijna verwelkte tulpen fleuren ervan op. Wat het vooral oproept, is het gevoel van ontspanning dat ik die avond in het atelier had, samen met mijn ‘haakvriendinnen’. We lieten even alles los om ons over te geven aan creativiteit. Het boeit me enorm hoe de zaakvoerders, ik gok moeder en dochter, een klassiek klei-atelier waar je potten leert bakken, hebben omgevormd tot een plek waar je keramiek kunt beschilderen. De schoenmaker bleef bij zijn leest en heeft gezocht naar iets dat de mens vandaag meer – of meer mensen – aanspreekt.

Vernieuwing ontstaat waar je durft los te laten. Dat ervaar ik in mijn werk in de Kerk. Vasthouden aan traditie en tegelijk vernieuwen, zonder te vervallen in oppervlakkige opsmuk, vraagt een delicate balans. Zo staan we nu voor de vasten, de tijd bij uitstek om als christen tot versobering te komen. Het vraagt moed om comfort op te geven en te ontdekken wat je echt nodig hebt. Velen komen net uit een aanslepende griep, met de nodige ongemakken. En nu kiezen we bewust voor minder? Maar dat ‘minder’ kan ons onverwacht meer geven. Vasten en genezing zijn niet hetzelfde, maar hebben allebei te maken met een proces van herstel.