“Een goede violist zal het stuk technisch goed spelen, een heel goede zal aan elke noot een betekenis geven. Dat is wat ik in mijn zinnen doe.” © Maîtrise

“Liefde is als taal, ze wordt altijd geleerd en nooit gekend”

Elke zin die uit de pen van Erwin Mortier vloeit – letterlijk zelfs, want hij schrijft zijn proza en poëzie met de hand – getuigt van een unieke taalvirtuositeit. Het is taal die het “onvindbare moet huisvesten”. Zijn essay Liefde combineert ontroerende woordkunst met een harde maatschappelijk analyse. En toch blijft de auteur vol mededogen: “Liefde is beseffen dat de tikfouten van de ander evenveel bijdragen tot onze persoonsmuziek als ons schoonschrift.”

Erwin Mortier ontvangt me in het Museum Dr. Guislain. In dit Gentse psychiatriemuseum begon hij zijn loopbaan als wetenschappelijk medewerker. Nu treedt hij als gastcurator op voor een nieuwe reeks tentoonstellingen. “We hebben hier ongelooflijk veel kunstobjecten, meer dan 30.000, en een immens fotografisch archief dat we meer willen uitspelen.” Het was eerder toeval dat hij hier eind jaren 1980 terechtkwam. Het hoofd van de congregatie vond dat hij zinvoller werk kon doen in het pas opgerichte museum. Hij werd er verliefd op, en ook op de site. “Het menselijk bewustzijn en de eeuwige ongrijpbaarheid van geest en materie, en hoe men omgaat met mensen met psychische aandoeningen hebben mij altijd geboeid.”