Mensen als deze

Het is een vertrouwd beeld, daar ergens langs de E40 tussen Gent en Brussel. De man die de wolken meet. En altijd blijft hij onverstoorbaar bezig. Hij staat er telkens even stralend bij, zowel in de blakende zon als in striemende regen. En iedere keer doet hij mij opkijken en even glimlachen als ik voorbijkom. Alsof we elkaar kennen. Een beeld dat ondertussen wel vergroeid lijkt met zijn omgeving. En dat, zoals beelden dat kunnen doen, zijn eigen onbevangen taal blijft spreken om een ogenblik je aandacht te trekken. Of om een inzicht, een gedachte te laten oplichten.

Hemeldragers
Dat overkomt me wel meer. Zoals die andere keer met een beeld dat mij meteen beroerde. Bij een speciale gelegenheid stond het op het altaar, als onderdeel van een innemende tentoonstelling met bronzen beelden. De beeldhouwer had het de naam De hemeldragers gegeven. Het fascineerde mij. Een verstillend kunstwerk, maar dat tegelijk een sterke oproep inhield. Het waren geen gekroonde figuren, maar gewone mensen, vrouwen en mannen, die geknield en met de armen wijd gestrekt boven zich uit, samen proberen de hemel te dragen. Een beeld waar je wel moest bij stilstaan. En dat bij mij iets in beweging bracht wat haast spontaan verdicht werd in volgende woorden.