geestelijke begeleiding pexels-thirdman-8468592 kopie

Een authentiek christelijk leven was er een dat de regels toepaste. Zondigde je tegen die regels, dan biechtte je en kon je weer verder. © Pexels

Metamorfose en bloei van de geestelijke begeleiding

Als novice vertaalde ik ooit een Frans artikel over de geestelijke weg van Charles de Foucauld (1858-1916). Ik herinner me een bijzonderheid: dé reden waarom zijn heiligverklaring lang had stilgelegen. Broeder Charles was ongehoorzaam geweest aan priester Huvelin, zijn geestelijk leidsman. Sommige adviezen had hij in de wind geslagen, andere had hij maar even opgevolgd, vooraleer zijn eigen weg te gaan. Dat waren in de eerste helft van de vorige eeuw ernstige aanwijzingen tegen een mogelijke heiligheid.

Ik vond dat vreemd. Het stond haaks op wat ik in het noviciaat ontdekte over geestelijke begeleiding. Later werd me duidelijk wat een metamorfose deze aloude christelijke praktijk in de tweede helft van vorige eeuw heeft gekend. Voor alle duidelijkheid, de huidige invulling is niet echt vernieuwend. Het is veeleer een herontdekking van de grote traditie. Tot in de jaren 1960 sprak men over de “geestelijke leider”, “directeur” of “leidsman”, aan wie strikt diende te worden gehoorzaamd. Geen toeval dat men in deze context vaak sprak over de “biechtvader”. Een authentiek christelijk leven was er een dat de regels toepaste. Zondigde je tegen die regels, dan biechtte je en kon je weer verder.