© Flickr – Jelle Goossens

Afscheid nemen bestaat niet
Maar hoe doe je dat nu, afscheid nemen? Tussen Kerst en Nieuw heeft muziekminnend Vlaanderen afscheid genomen van de keizer van het Vlaamse lied. De vele platen en cd’s bij mensen thuis en de muziekapps op onze smartphones zullen gelukkig verhinderen dat we zijn muziek ooit moeten missen, maar in de donkerste maanden van het jaar muzikaal afscheid nemen van zo een monument doet geen deugd.

Eerst het hartverwarmende. Het was ronduit een genade om te zien hoe Will Tura uitgewuifd werd door twee uitgelaten Sportpaleizen terwijl collega’s zijn nummers zongen. De sfeer en verbondenheid toonden dat zijn liedjes bij zijn fans ‘resoneerden’. Het toonde ook dat die liedjes dieper met hun levens verweven zijn dan sommigen waarschijnlijk bereid zijn om toe te geven. Maar ook de tederheid en de vriendschap tussen Will, zijn collega’s en de fans tonen dat er een waardige manier van afscheid nemen bestaat. De nevel die alzheimer onvermijdelijk op de geest van Will zal leggen heeft niet het laatste woord gekregen. De pijn, de verwarring, de spanningen die zo’n diagnose in zovele gezinnen en families teweeg overal ter wereld brengt, werd nu collectief gedragen en een plaats gegeven. Paulus wist al dat in zwakheid ook een grote kracht kan zitten (2 Kor. 12).

’t Is tijd om weg te gaan
December was dus niet alleen een maand om afscheid te nemen van 2023, maar blijkbaar ook van Will Tura. Hoewel ik zelf geen man van grote emoties ben, merkte ik dat ook ik tijdens het concert de krop in de keel had. Onvermijdelijk eindigde ook een deel van mijn muzikaal verleden. Prediker 3,1 helpt dan wel om deze ervaring te plaatsen, maar in tegenstelling tot wat Marco Borsato zingt, bestaat afscheid nemen dus wel. “Alles heeft zijn uur, alle dingen onder de hemel hebben hun tijd. Een tijd om te huilen en een tijd om te lachen, een tijd om te rouwen en een tijd om te dansen.”

Lachen en dansen heeft het Sportpaleis zeker gedaan. Als ik dan toch een goed voornemen moet formuleren en honoreren dan is het om in 2024 dankbaarder te zijn. In de eerste plaats aan Will voor zijn geweldige muziek, maar vervolgens, en niet minder oprecht, een woord van dank aan Natalia. Haar cover tijdens het concert was een doordachte, bezielde en verdiepende keuze. Met ‘Morgen gaat ze weg’ koos ze niet voor het meest voor de hand liggende nummer, maar verwoordde ze, misschien onbewust, wat de fans van Will probeerden te verwoorden toen ze beslisten om op de vooravond van een nieuw jaar naar het Sportpaleis te trekken. De krachtige stem van Natalia maakte het contrast met de fijngevoelige tekst alleen nog maar groter en deed me denken aan wat ik soms voel als ik mijn eigen grootmoeder met alzheimer bezoek. ‘Morgen gaat ze weg’ gaat over afscheid nemen waarvan je weet dat het uitgesteld is, maar het kan dichtbij en veraf zijn. Om het de tekst van Will te zeggen: “Morgen gaat ze weg. En laat hem met de stilte alleen.”

En zo zong Natalia ook, met Wills woorden, dat woorden soms tekort schieten: “Praten helpt niet meer. Ze zwijgen naar elkaar.” En als zelfs zwijgen verglijdt in tekort: “Hij zou zo graag zeggen hoe hij haar missen zal. Maar ze spreekt al lang een andere taal.” En het meest herkenbaar voor mensen die afscheid nemen van een jaar, van een persoon, van een geliefde: “Ze draait zich niet meer om als ze gaat, En hij vraagt zich af, Waar hij nu nog voor leeft.” Bedankt Natalia om ons er krachtig aan te herinneren dat 2024 een jaar met meer Will Tura moet zijn en met minder ratrace.