“De Kerk moet afstappen van haar veroordelende, moraliserende en uitsluitende houding. Ze heeft nood aan pastorale barmhartigheid”, schrijft Emmanuel Van Lierde. © gdc

Naar een Kerk die de wonden heelt

De synode over synodaliteit in Rome loopt ten einde. Het refrein dat een synode geen parlement is, dat de Geest de hoofdactor is, dat er vanuit de diversiteit harmonie moet groeien en dat we samen op weg gaan om te onderscheiden, is tot vervelens toe herhaald. Maar hoe zullen de strofen van het lied eruitzien? Zaterdag wordt over het slotdocument gestemd. Er zal zeker aandacht zijn voor de vele wonden in Kerk en wereld die smeken om heling.

De synodedeelnemers zijn zich allereerst bewust van de wonden in de eigen kerkgemeenschap: de wonden van het misbruik, de wonden van toenemende interne polarisatie en verdeeldheid, de wonden door onderlinge liturgische strijd zoals bij de Syro-Malabaarse ritus in India waar de synode van bisschoppen terug de eucharistie met de rug naar het volk wenste, terwijl priesters en gelovigen die mis ad orientem niet willen. Maar evenzeer zijn de synodedeelnemers zich bewust van de wonden van de wereld, niet het minst door de vele oorlogen die zoveel slachtoffers maken in Israël en Palestina, in Oekraïne, in Armenië, in Myanmar, in Syrië, in Zuid-Soedan, in Oost-Congo … Geregeld klinken tragische en emotionele verhalen van de christenen uit die getroffen regio’s.