Ontoegankelijk licht

Ik ben een lauwe minnaar van persoonlijke godsbeelden. U denkt misschien spontaan dat zoiets allicht komt omdat ik te weinig fantasie heb. Zelf denk ik toch vooral: omdat die godsbeelden vaak zo weinig veelzeggend zijn, zo ondermaats, zo banaal. Geef mij maar wat forse Bijbelse taal, en de evocaties die de vroege schrijvers ermee maken. Dat wakkert mijn verlangens pas aan!

Weg sfeer
De 6e-eeuwse Pseudo-Dionysius omschrijft God als “Hij die woont in de duisternis van een ontoegankelijk licht”. Een uitspraak die ons het eerste moment met verstomming slaat. Dat het beeldspraak is die alle beelden stuk slaat, is duidelijk, maar wat geeft het dan wel te verstaan? De duisternis waarin God woont? Dat komt uit Psalm 18. Wat is er meer paradoxaal dan het zien van de duisternis? Je kan het duister namelijk nooit beter zien dan door niet te zien. Licht de duisternis bij met een zaklamp, en ze is weg. Precies zo gaat het met God. Elke poging om iets over Hem te weten, is als het aanknippen van een licht – weg sfeer. Weg is de blik op het onzichtbare. Er zijn slechts weer zichtbare dingen (of ‘beelden’ van God).