Redding op onze weg

Winter, kou en modder… Uitgerekend die troosteloosheid tekent de kerst, niet voor niets met vele lichtjes die de duisternis doorbreken. Kerstmis is een paradox van onmetelijke orde: God die mens wordt in de grootste broosheid die er is. Uitzicht op redding in de hulpeloosheid van een kind in de kribbe. Over dat goddelijke kind gaat het. Maar Kerstmis staat niet los van wat voorafging of van wat volgt: een weg die bereid werd en we nog steeds verdergaan.

Twee geboortes
Aan het begin van zijn evangelie kondigt Lucas twee geboortes aan en hij schetst voor beide kinderen een vooruitblik op hun leven. Het gaat om twee neefjes, Johannes en Jezus. Wie zullen ze worden? Wat zullen ze betekenen? Misschien herken je dat. Als je een pasgeboren kind in je armen houdt, vraag je je ook af: wie zal dit kleine baby’tje worden, hoe zal het de wereld een stukje veranderen, wat zal het verwezenlijken, wie zal het gelukkig maken? De twee neefjes zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hun moeders bezoeken en helpen elkaar. Ze kennen het geheim dat in hen groeit. De vaders tonen verstomming, maar ze wijken in geloof voor de weg die God baant. En precies dat wordt ook gezegd over de kinderen: de ene bereidt de weg, de andere zal hem gaan – tot het uiterste toe.