
“Iraanse jongeren doen niet meer mee aan het islamisme. Ze hebben gezien wat het teweegbrengt.” © Unsplash
Van kinds af weigerde ik in de pas te lopen. Ik moest altijd wel iets doen of hebben dat iemand anders niet deed of had. Tegelijk was ik niet op mijn mondje gevallen. De kleuterjuf zei altijd dat ik heel flink was en nooit fysiek terugsloeg, maar dat mijn woordelijke reactie telkens een zware indruk naliet. Dus dat verbaal strijden heeft altijd in mij gezeten. Ik had het geluk op te groeien in een open gezin. Ik was een vrij kind, wij moesten onze keuzes zelf maken, maar ze ook uitleggen. Zo hielden we elke week gezinsraad, waar iedereen de kans had zich te uiten. Hadden mijn broer en ik bijvoorbeeld ruzie gemaakt, was dat de plek om het op te lossen.
Verder lezen?
Log in op uw Tertio account en lees meteen verder
Nog geen account? Neem een digitaal abonnement en lees meteen verder.
Of maak een Tertio proefaccount aan en lees 1 maand gratis online!
Lees ook deze artikels...

Mens, waar ben je?

De levenslessen van een witte boterham en een borstel
