4.-themafoto-opinie-Pax-Christi-c-pexels-matti-karstedt

Mee opstappen in een vredesbetoging lijkt misschien vooral goed bedoeld en weinig effectief, maar toch spelen zulke kleine stappen volgens Pax Christi wel degelijk een rol in het complexe spel van vredesopbouw. © Pexels

Van het front geen nieuws

De Russische aanvalsoorlog in Oekraïne woedt al meer dan achttien maanden. Hij verbijstert nog elke dag door de intensiteit van de aanval. We zien genadeloos veel doden en vernielingen, de wrede ontvoering van kinderen, maar ook de wereldwijde economische gevolgen, tot en met hongersnood. Wie verbijsterd is, handelt niet. Machteloosheid slaat toe. Toch is dat de vraag die velen bezighoudt: hoe te handelen bij zoveel diepe ellende? Een pertinente vraag voor iedereen, zeker voor de vredesbeweging.

Is de vredesbeweging zelfs maar aanwezig in het publieke debat? Wie de media volgt, stelt zich terecht die vraag. De focus ligt op het slagveld. Troepenbewegingen worden geïnterpreteerd, de inzet van nieuwe wapens en tactieken wordt becommentarieerd. Soms lijkt het wel een Strategospel of een interactieve computergame. Mensen zijn erdoor gebiologeerd. Dat is onderdeel van die verbijstering: we kunnen niet verder kijken dan wat er op het slagveld gebeurt. Daar heeft de vredesbeweging bitter weinig over te zeggen. Wat opvalt, is dat de militaire experts die als commentator worden opgevoerd, uiteindelijk ook in het duister tasten. Hun commentaren eindigen steevast met: “We weten het niet. Misschien is dit een afleidingsmanoeuvre, misschien het definitieve offensief. En misschien lukt dat offensief, misschien ook niet.”