Vergine del silenzio

“Het wemelt in de mei van blonde kleinen, rondom de veldkapel (…) Maria hoort de zoete litanieën der boerenkind’ren en der honingbieën.” Kent u dat lied nog? Het klinkt nog melancholisch in mijn gedachten bij het woord ‘mei’. Meimaand, Mariamaand. Tot op vandaag worden in het middeleeuwse stadje waar ik woon in deze maand alle kapelletjes dat tikje extra versierd. Maria kreeg in de geschiedenis vele namen in lange litanieën, die haar met prachtige titels eren. Er zitten er merkwaardige bij, ook met Bijbelse echo’s: Toren van David, Ark des Verbonds… En evenveel beelden met even zoveel aspecten vertolken haar aansprekingen.

Houd je even in
Laatst zag ik er eentje, zeer opmerkelijk, wat verder van huis: in het Vaticaan en nog wel in het apostolisch paleis. Ik stond bij de lift die mij en enkele collega’s van de Pauselijke Bijbelcommissie naar de audiëntiezaal zou brengen. Naast de deurstijl hing een beeltenis van Maria, een icoon of toch een kunstwerk in die stijl. Wachtend op de lift keek ik aandachtiger toe naar de bijzondere afbeelding die meteen tot mijn verbeelding sprak. In zacht gouden, bruine en oker kleuren zag ik Maria lichtjes een vinger op haar mond leggen en met de andere hand, ter hoogte van haar heup, een weerhoudend gebaar stellen, als wilde ze zeggen: “Wacht even, houd je even in en wees stil.” Zwijgen, stil zijn en even halt houden. Heel hard nodig in deze wereld van luide roepers en schelle kleuren, van hoge woorden en lage verwijten.