7-OOGHART-maarten-van-den-heuvel-1n8zqoqFUGc-unsplash

Wachtend op narcissen

Het was een zomer in blessuretijd. De egel bleef op bezoek komen, schemering na schemering. We aten buiten en vroegen ons af: zal het morgen nog eens kunnen? En de dag erna opnieuw. De buddleja bloeide een tweede en een derde keer en ontving de laatste zespotige klanten van het jaar. We ruimden de zonnebloemen op en plantten een nieuw abrikozenboompje.

Tijd vastprikken
Maar nu valt het niet meer te ontkennen: takken en kalenders laten hun blaadjes los. De wintertijd wenkt. Het acute besef van de kortende dagen is als een blauwe plek waar ik soms op duw om de pijn te voelen. Winter is coming. Men zegt dat tijd subjectief is, nu eens stroperig traag en dan weer voorthollend – Virginia Woolf schreef dat ze de tijd wilde vastprikken met haar pen. Ik houd een zeef met grote gaten vast waar de dagen zomaar, als ik even niet oplet, doorheen vallen. Zit er nu alweer een weekendkrant in de bus? Heb ik dinsdag en donderdag misschien overgeslagen? Daar moet ik aan denken als ik over Ferdinand Verbiest lees, de zeventiende-eeuwse West-Vlaamse jezuïet die de steven naar China richtte en hofastronoom van keizer Kangxi werd. Verbiest stelde vast dat de oude Chinese kalender niet spoorde met wat hij las in de hemel. En hij loste dat probleem op door een schrikkelmaand te schrappen. Met enorme gevolgen, want voor elke beslissing werd toentertijd de kalender geraadpleegd. De gewone Chinezen begrepen niet wat er gebeurd was. Een volle maand verdwenen?