Latifa Chebaa is voortdurend op zoek naar steun voor wat ze doet. “Ik steek daar zoveel energie in, terwijl de nood aan cultuurinclusieve begeleiding steeds groter wordt.” © bl

“Zorg op maat is ook: cultuursensitief zijn”

In 2011 richtte Latifa Chebaa in Antwerpen de vzw Migratie (Moslims) en Palliatieve Ondersteuning (Mopa) op. “Er is grote nood aan wat wij doen”, zegt ze, en zij hoopt van de nieuwe Vlaamse minister van Welzijn eindelijk structurele steun te krijgen.

“Mijn papa is hier in 1964 terechtgekomen, heeft hier zijn leven lang gewerkt, geen enkele dag gestempeld, en woont nu in een rusthuis”, vertelt Latifa Chebaa. “En wat stel ik vast? Er is voor hem niet de minste ‘zorg op maat’.” Migranten houden doorgaans toch niet van pakweg bejaardentehuizen? Bij zowel moslims als Afrikaanse christenen is grootouders onderbrengen in een bejaardentehuis toch not done? “Dat mag deels kloppen,” zegt Chebaa, “maar als zij toch voor een zorginstelling kiezen, houdt die instelling nauwelijks of geen rekening met hun gebruiken en waarden. Is het nu zo moeilijk om in een woonzorgcentrum met drie moslims een kleine ruimte te voorzien waar zij in alle rust hun gebedscultuur kunnen onderhouden? Ook gastarbeiders en migranten vergrijzen immers. Wij praten veel over zorg op maat, maar voor diverse medeburgers is die er niet.”