Anker
“Wat mogen we hopen?” Al in de 18de eeuw noemde de Duitse filosoof Immanuel Kant dat een van dé basisvragen van de filosofie. Vandaag lijkt ze relevanter dan ooit tevoren. Onze wereld snakt naar hoop. Ook koning Filip had dat begrepen. Hij kreeg een videoboodschap van leerlingen van het Sancta Maria Leuven. In deze video, opgenomen in een kapel, stelde een van de jongeren Kants oude vraag op een nieuwe en pregnante manier: “Wij vragen u uit het diepst van ons hart: gelooft u dat er nog hoop is?” De koning maakte hoop tot de kern van zijn kerstboodschap.

Belofte
In een grimmige wereld vol geopolitieke onzekerheden en de klimaatverandering die alarmerend versnelt, lijkt spreken over hoop onrealistisch escapisme. Er heerst een sfeer van desillusie, angst en ontmoediging. Begrijpelijk, maar dat helpt ons niet verder. De Franse theologe Christine Pedotti zegt: “De ecologie mag niet enkel boetedoening zijn. Ze moet een weg vinden om het leven, de hoop en de toekomst te vieren. Ze moet een belofte worden, geen bedreiging.” Dat geldt ook voor alle andere bedreigingen. Hoop halen we uit een belofte, daar komt dan weer de energie om te veranderen uit voort. 

Omhoog kijken
Dat brengt ons bij de vraag van een miljoen: waar vinden we vaste grond voor die hoopgevende belofte? Want die kan toch net zo goed ijdel, irrealistisch of vluchtig zijn? Zelfs de Bijbelse mens heeft het daar lastig mee. Zo belooft God Abraham dat hij de stamvader van een groot volk zal zijn. Maar Sarah blijft kinderloos. Wanneer hij het niet meer ziet zitten, vraagt God hem in de nacht naar de sterren – omhoog – te kijken. Echte hoop bestaat enkel bij de gratie van het transcendente. Bij Jezus wordt dat nog duidelijker. Het ‘uw Rijk kome’ van het Onze Vader is de belofte dat de aardse rijken van macht en onderdrukking niet de eindterm zijn. Die belofte is bron van hoop. In de brief aan de Hebreeën klinkt het zo: “De hoop is ons anker naar God.” Een schitterend beeld: in de wanhoop van de storm kunnen we het anker van de hoop uitgooien naar vaste grond. We hoeven geen producenten van onze hoop te zijn: die wordt ons geschonken. Een cadeau van God, net als geloof en liefde. 

“We hoeven geen producenten van onze hoop te zijn: die is een cadeau van God.”

Jubeljaar
Paus Franciscus had dus geen beter thema voor het Jubeljaar kunnen kiezen dan Pelgrims van de Hoop. De formulering werkt verbindend, want hopen we niet allemaal dat onze levenstocht de moeite waard is? Deze eerste Tertio van het nieuwe jaar is doordesemd van hoopvolle gesprekken en reportages. Om moed en veerkracht te vinden en te beseffen dat het niet allemaal alleen van ons afhangt. 

Delen
Naar de eerste brief van Petrus zijn christenen ‘getuigen van de hoop die in hen leeft’. Na het jaar van Godvergeten en de vele problemen in de Kerk is dat niet evident. Ook in de kerkgemeenschap is er ontmoediging en dreigt wanhoop en resignatie. Dit Jubeljaar roept christenen op om het anker van de hoop te herontdekken en zo de vreugdevolle belofte van het evangelie. En die te delen met de wereld.

Boeiend artikel? Deel het dan met je vrienden via:

Johan Van der Vloet

Meer opinies van
Johan Van der Vloet

Anker van hoop

“Wat mogen we hopen?” Al in de 18de eeuw noemde de Duitse filosoof...

Transformatie

Vreemd toch, hoe meer we lijken af te stevenen op een klimaatcatastrofe,...

Inloggen

Nog geen abonnee? Koop makkelijk en veilig uw abonnement.
Enkel digitaal lezen? Neem een digitaal abonnement.

Sluiten

Tertio nieuwsbrief

Interessant artikel? Schrijf je in voor onze nieuwsbrief en blijf zo op de hoogte van al onze nieuwste bijdragen, evenementen en aanbiedingen.