Afgelopen week leverde Dubai drie topcriminelen uit aan België: Mathias Akyazili, Giorgi Faes en Othman El Ballouti. Het drietal wordt verdacht van grootschalige drugshandel, witwassen en mensenhandel. Hun arrestatie is het resultaat van knap speurwerk en internationale samenwerking tussen Europol, Interpol en justitie.
Maar laten we eerlijk zijn: het feit dat zo’n actie nodig was, is een blamage. El Ballouti is geen buitenlandse gangster. Hij groeide op in Borgerhout, werkte als tiener in de Antwerpse haven en groeide uit tot ‘koning van de coke’. Zijn netwerk smokkelde tonnen cocaïne via België. Zijn fortuin, geschat op bijna 100 miljoen dollar, verdween in schimmige constructies in Dubai en China — én in een omstreden Mechelse islamitische school die hij met 115.000 euro sponsorde. Witwasgeld vermomd als religieuze filantropie.
Vraag en aanbod
Maar drugs zijn niet simpelweg een kwestie van vraag en aanbod. Het drugsmilieu is een wereld gebouwd op geweld, verslaving en angst. In 2023 werd El Ballouti’s 11-jarige nichtje Firdaous doodgeschoten bij een wraakactie. Een kind met vriendinnen en dromen, maar zonder toekomst. Waar blijft dan onze verontwaardiging?
“Waar blijft onze verontwaardiging over het onrecht onder onze eigen kerktorens?”
België – en vooral Antwerpen – is uitgegroeid tot een draaischijf van de internationale drugshandel. Niet alleen vanwege de strategische ligging, maar vooral door de kwetsbaarheid van systemen die juist bescherming zouden moeten bieden. Douanecontroles worden omzeild, crimineel geld verdwijnt geruisloos in vastgoed en luxegoederen, en sommige wijken kampen al decennialang met sociaal verval. Dit is geen natuurwet of tragisch toeval. Dit is systeemfalen.
Wegkijken
De oorlog woedt niet alleen in Colombia, Mexico of het Midden-Oosten – ook in Deurne en Borgerhout vallen slachtoffers. Ontploffingen en afrekeningen verstoren het dagelijks leven, jongeren groeien op tussen verleiding en gevaar. Wegkijken mag geen optie zijn. Als we alleen verontwaardigd reageren op geweld van ver, zal de wereld onder onze eigen kerktorens daar niet beter van worden.
Ja, zware criminelen moeten hard worden aangepakt. Maar repressie alleen is niet genoeg. België moet investeren in structurele gerechtigheid: in kwaliteitsvol onderwijs, herwaardering van justitie, transparantie in vastgoed, eerlijke kansen voor jongeren. We moeten de vraag durven te stellen waarom iemand houvast vindt in een drugskartel — en waarom verslaving voor sommigen aantrekkelijker lijkt dan werken aan een toekomst.
Achtertuin
Morele verontwaardiging over het wereldnieuws is terecht, maar dat mag geen wegkijken worden. Verandering begint bij bewustwording. Laten we niet blind zijn voor het kwaad onder onze eigen kerktorens — en niet doof voor de roep om heling. Want achter elke statistiek schuilt een menselijk gezicht.
“De oorlog woedt niet alleen in Colombia of het Midden-Oosten – ook in Deurne en Borgerhout vallen slachtoffers.”
De oorlog is niet alleen elders. De strijd woedt ook hier, in onze achtertuin. Het vraagt moed om dat onder ogen te zien. En hoop om te geloven dat het nog niet te laat is. België kan opnieuw een land worden waar gerechtigheid, verbondenheid en integriteit het winnen van winst en geweld.
Maar dat vraagt meer dan wetten en arrestaties. Het vraagt om visie en waakzaamheid. Om een samenleving die weigert haar zieke plekken te negeren, maar die bereid is om juist daarin te investeren. Want elk mensenleven is kostbaar. Niet alleen dat van de kansrijken, maar ook dat van jongeren die slechts van een toekomst kunnen dromen. Zoals Firdaous.
Meer opinies van
Kelly Keasberry
