“Met de zegen van de katholikos Karekin II werken we samen met religieuze gemeenschappen in Armenië en in de Armeense diaspora om de identiteit van Artsakh en van de Armeniërs uit Artsakh levend te houden”, benadrukt Vrtanes Abrahamyan. © Pexels

“Een zuivering van alles wat Armeens is”

Vrtanes Abrahamyan droomt van een terugkeer naar Nagorno-Karabach. Het hoofd van de Armeens-Apostolische Kerk ontvluchtte net als de ruim 100.000 inwoners de Armeense enclave in Azerbeidzjan, nadat dat land gewapenderhand was binnengevallen. En dat drie jaar na een akkoord tussen Armenië en Azerbeidzjan om de vijandigheden in de Nagorno-Karabach te staken.

We ontmoeten Vrtanes Abrahamyan in Etsjmiadzin, de patriarchale zetel van de Armeens-apostolische Kerk op een dertigtal kilometer van Jerevan.Hadden jullie het offensief van Azerbeidzjan verwacht?
“Wij waren wel op nieuwe oorlogsverrichtingen voorbereid, maar we hadden nooit vermoed dat we zo plots zouden moeten vertrekken. Opnieuw hebben we een Medz Yeghern achter de rug. Zo noemen wij de Armeense genocide van begin twintigste eeuw, maar in de eenentwintigste gebeurt blijkbaar hetzelfde: het werd ons onmogelijk gemaakt in ons millennia oude moederland te blijven leven. Tijdens de oorlog van 2020 waren vele Artsakhis – vooral vrouwen, kinderen en ouderlingen – de enclave ontvlucht. Maar na de wapenstilstand van 9 en 10 november 2020 waren ze teruggekeerd, omdat ze erop rekenden dat de Russische vredestroepen hun de kans zouden gunnen het dagelijkse leven weer op te nemen en de heilige erfenis van hun voorouders in Artsakh aan de jonge generatie door te geven. Helaas werden wij weer bedrogen. Meteen na het akkoord begon Azerbeidzjan opnieuw met zijn agressie. In het begin oefenden de Azeri’s nog vooral psychologische terreur uit. En toen ze maandenlang de Laçin-corridor tussen Armenië en de enclave blokkeerden, volgde er een humanitaire crisis. Op 19 september gingen ze over tot fysieke agressie en vielen ze massaal onze dorpen en steden aan.”