Janet en haar man Fred: “Hoe zou het er voor mij hebben uitgezien als ik mijn vertrouwen alleen op de mens had gesteld?” © rr

Iedereen heeft tegenwoordig zijn nine eleven: er werden terreurdaden gepleegd in België en Frankrijk en andere Europese landen, maar ook op zovele andere plekken in het Midden-Oosten en elders ter wereld. Mijn nine eleven staat in mijn geheugen gegrift: de dodelijke aanslagen in Brussel van 22 maart 2016. Niet voor niets: ik was ter plaatse. Ik stond samen met Fred, mijn man, op Brussels Airport in de rij om zijn bagage in te checken bij Delta Airlines. We gingen langzaam vooruit, al babbelend, totaal onbewust van de gruwelijke daad die rondom ons werd gepland. Zeven minuten later kwamen we bij, tussen de lijken en gekwetsten… Gevloerd door de bom van een zelfmoordterrorist die op 3 of 4 meter van ons af stond. Alvorens flauw te vallen had ik in een flits gedacht: ‘Ik ben aan het sterven.’ In een fractie van een seconde werd ik geconfronteerd met de grote, existentiële vragen over leven en dood, over goed en kwaad, over de zin van mijn bestaan… Mijn levensbeschouwing werd zwaar op de proef gesteld, dat is het minste wat je kunt zeggen. Heb ik iets aan mijn geloofsovertuiging gehad? Heeft deze mij geholpen? Kon mijn geloof deze schok overleven?