Liefhebben is iets anders dan graag zien

Na Ignatius van Loyola is Theresia van Lisieux de heilige van wie ik het meest heb geleerd. Ik trek me steeds weer op aan het getuigenis van haar leven, en in het bijzonder aan wat ze beschrijft in haar autobiografie. In onderstaand citaat vertelt ze hoe zij omgaat met de uitdaging van het gemeenschapsleven in de Karmel. In deze vorm van religieus leven leven de zusters namelijk heel dicht op elkaar.

“Er is een zuster in de communiteit die het talent bezit me in alles tegen te staan. Haar manier van doen, haar woorden en haar karakter vind ik zo onaangenaam, en toch is het een heilige zuster die de goede God heel aangenaam moet zijn. Ik wilde niet toegeven aan de natuurlijke antipathie die ik voor haar voelde en zei tegen mezelf dat de liefde voor de naaste niet uit woorden moet bestaan, maar uit daden. Ik ben me erop toe gaan leggen voor deze zuster te doen wat ik gedaan zou hebben voor degene waar ik het meest van houd. … Op een dag zei ze tijdens de recreatie met een blij gezicht het volgende: “Kun je me zeggen, zuster Thérèse van het Kind Jezus, wat je zo in mij aantrekt? Iedere keer als je naar me kijkt zie ik je glimlachen!” Wat me in haar aantrok, was Jezus, die diep in haar ziel verborgen was. Jezus die het allerbitterste nog zoet maakt. Ik antwoordde haar dat ik glimlachte omdat ik blij was haar te zien, (natuurlijk zei ik er niet bij dat ik dat in geestelijke zin bedoelde).”