Amélie Nothomb. © Wikimedia

Literatuur om in leven te blijven

Vogels zijn fascinerend. Na het lezen van Psychopompos nog veel meer. Ze worden voor Amélie Nothomb de metafoor voor haar schrijverschap. In dit aangrijpende boek onthult ze de reddende kracht van literatuur en haar merkwaardige relatie tot de doden.

Psychopompos is het 32ste boek van Amélie Nothomb en zeker niet het laatste: naar verluidt liggen nog honderd niet-gepubliceerde manuscripten in haar kast. Uit dit boek begrijpt de lezer waarom ze haast manisch schrijft: literatuur is haar redding, een existentiële halszaak om in leven te blijven en te vechten tegen anorexia. Psychopompos is autobiografisch, evenwel zonder de ontroerende, poëtische en soms groteske stijl die haar oeuvre zo bijzonder maakt te verliezen. Het observeren van vogels en hun grote soortenrijkdom vormen de rode draad in het boek. De nachtzwaluw bijvoorbeeld leert de auteur “het beste van zichzelf te geven. Me niets aan te trekken van de zwaartekracht… om op een elegante manier aan roofdieren te ontkomen”.