“Haïtianen belichamen wondermooi de menselijke veerkracht.” © rr

“De zware aardbeving die mijn tweede thuisland Haïti in januari 2010 trof, vond ik het equivalent van een oorlog. Het natuurgeweld bezat de vernietigende kracht van bommen. Ook ons geavanceerde kinderziekenhuis Saint Damien met afdelingen neonatologie en oncologie verloor talrijke medewerkers en vrijwilligers. Buitenlandse artsen vervingen gelukkig sommige stafleden die hun familie zochten onder het puin. Snel ontpopten we ons tot een voorpost bij de crisisopvang. Drie maanden lang stroomden slachtoffers toe die verstoken bleven van de meest elementaire medische zorg. Later volgde nog een stoet burgers met infecties. Tot bovenmaat van ramp brak cholera uit. Handboeken geneeskunde hadden me wel theoretisch voorbereid op die vreselijke ziekte, maar de praktijk bleek weerbarstiger. Zo dienden we onder anderen psychiatrische patiënten met cholera te behandelen, die in het infuus een aanvalswapen zagen. Geen sinecure. Naast alle medische interventies boden we zo veel mogelijk overlevenden opnieuw een onderkomen. Aanvankelijk in tenten of zeecontainers waarin we openingen zaagden en geïmproviseerde slaapplaatsen installeerden. Snel bouwden we evenwel echte huizen. Waardig onderdak blijft een mensenrecht.