“Uiteindelijk wil je als kunstenaar vooral mensen ontroeren”, zegt Klaus Verscheure. “Je kunt dat door een mokerslag te geven, maar ook door schoonheid in beeld te brengen. Dat is mijn opzet: mensen raken, verstillen en reflecteren.” © Vera Grijp

Niet het eindpunt, maar de tocht is louterend

Als kind was Klaus Verscheure gefascineerd door de kruisweg in zijn parochiekerk. Het beeld bleef hangen en tien jaar geleden maakte deze veelzijdige kunstenaar een video-installatie: 14EMOTIONS/Allegoria Via Dolorosa, te zien op het Festival van Vlaanderen Kortrijk, in Brussel en Parijs en later in de Sint-Maartenskerk van Kortrijk. Onder stimulans van deken Geert Morlion werd Passio geboren, een biënnale met verschillende kunstvormen rond één thema. Passio wil mensen raken, troosten en hoop geven.

Die kruisweg in Bissegem is een bas-reliëf uit de jaren 1930, met heel felle kleuren en bloederige taferelen. Die gruwel fascineerde mij. Hoe kunnen we naar zoiets blijven kijken? Die vreselijke beelden hebben bij mij het verlangen opgeroepen het geweld een gezicht te geven in een zoektocht naar mededogen en schoonheid. Dat is en blijft de rode draad in al mijn werken. De video-installatie 14EMOTIONS/Allegoria Via Dolorosa creëerde ik vanuit mijn eigen visie, net zoals ik van de Bijbelse verhalen van Adam en Eva en van Kain en Abel video-installaties gemaakt heb. Deze werken zijn niet gemaakt met de blik van een gelovige, maar iedereen bekijkt het vanuit zijn eigen ervaringen en levensbeschouwing. Dat is de kracht van kunst. Onze eeuwenoude kunsttraditie kent heel wat religieuze kunst, gemaakt in opdracht van de Kerk in een heel religieuze cultuur. Ik ben ervan overtuigd dat dit onze manier van kijken én mijn aanvoelen als kunstenaar sterk beïnvloed heeft. Heel veel hedendaagse kunst is daar nog steeds schatplichtig aan, denk maar aan Maurizio Cattelan, Bill Viola of Wim Delvoye. Als kind ging ik naar de academie in Kortrijk en wist ik: later word ik ook kunstenaar. Ik wil een verhaal bij mensen brengen. Aanvankelijk studeerde ik animatiefilm en heb ik jaren fictieseries geregisseerd. Maar tv en kunst waren voor mij twee gescheiden werelden: in de kunstwereld wisten ze niet dat ik tv maakte en omgekeerd. Toch merk ik dat die televisiewereld mij beïnvloedt. Ik schilder als filmmaker. En de video’s die ik maak, creëer ik als schilder. Ik monteer nooit in mijn video’s. Door montage kun je beelden manipuleren en dus ook de inhoud en het verhaal een draai geven. Dat doe ik niet. Ik wil dat ene oprechte beeld tonen.