“Nu de tijd kort, ben ik gulzig om te leven”

Haar boek De buitenkant van meneer Jules werd in vijftien talen vertaald, waardoor het een van de meest vertaalde boeken is van de Vlaamse literatuur – het verschijnt binnenkort in het Azerbeidzjaans en er loopt een filmproject. Diane Broeckhoven woont nu al bijna 25 jaar in het schilderachtige Antwerpse begijnhof waar ze zorgdraagt voor ‘haar’ Christus op de koude steen. “Ik ben een zinzoeker en ben altijd op zoek geweest naar iets hogers. Ik weiger te geloven dat er niets meer is dan de zichtbare werkelijkheid.”

Al vanaf haar kinderjaren had Diane Broeckhoven een fascinatie voor taal: hoe je met de 26 letters van het alfabet alles kon uitdrukken. Een boek schrijven leek haar het hoogste wat ze in een mensenleven kon bereiken. Als ze dat uitsprak, werd ze uitgelachen – schrijven was iets voor gepensioneerde onderwijzers. Na de middelbare school volgde ze conservatorium woordkunst. Toen ze een advertentie in De Standaard zag voor leerling-journalisten waagde ze haar kans. Vanaf dag één had ze het gevoel: dit is het. Ze ging schrijven voor tijdschriften als Libelle en het destijds baanbrekende Rijk der Vrouw. Die bladen waren een Google van hun tijd en fungeerden zowat als een volkshogeschool. Ze concentreerde zich op humaninterestverhalen over wat destijds taboeonderwerpen waren, zoals kanker. Ze week in 1969 uit naar Nederland om voor de Nederlandse Libelle te werken en later voor andere bladen. Ze trouwde er en kreeg drie kinderen, van wie één adoptiekind. Die inspireerden haar tot prijswinnende kinderboeken, waarna ze de stap zette naar de literatuur voor volwassenen. Met de novelle Een dag als een andere publiceerde ze onlangs haar 51ste boek.