Ontwijd

Tijdens de eerste dagen die ons opnieuw leerden ontdekken wat zomer is, gingen we even uitwaaien aan zee. Een fietstocht landinwaarts leidde naar een ons tot dan toe onbekend dorpje, met mooi in het centrum een kerk. En ik weet niet of u het u al is opgevallen, maar de kerken in West-Vlaanderen zijn vaak gebouwd in lichte, typische stenen die de kerk nog groter doen lijken dan ze eigenlijk al is, a fortiori gemeten aan de grootte van het dorp dat ze dient. Of beter diende, want daarmee kom ik bij wat ik u vertellen wil.

Culturele tempel
We gingen, zoals we dat altijd doen, de kerk binnen, blij dat ze open was. Binnen heette een mevrouw van in de 60, netjes met verzorgd kapsel en eigentijdse kleding, ons welkom in even verzorgd Nederlands. Een gepensioneerde leerkracht Nederlands, dacht ik meteen, actief in het parochieleven. Maar nee, ze was cultureel actief. Immers, wat bleek? Ze heette ons welkom op een kunsttentoonstelling van lokaal befaamde schilders/beeldhouwers. Want, zo moesten we meteen weten, de kerk was ontwijd. Het was nu als het ware een culturele tempel geworden…

Geen tabernakel meer dus, geen goddelijke aanwezigheid om geborgenheid in te vinden, wel nog lichtjes de nostalgische geur van wierook van vervlogen dagen, al was de kerk amper een decennium geleden nog opnieuw feestelijk ingehuldigd na restauratie. Zo snel kan het gaan.