Sneeuwengel

De sneeuwval van vorige week zorgde voor prachtige beelden. We bekeken de wereld heel even met andere ogen. Zelfs onze traditionele zeurcultuur over slecht geruimde wegen en files klonk minder hevig dan de verwondering. In het journaal liet een meisje trots zien hoe ze een sneeuwengel had gemaakt in het witte tapijt. Voor wie niet weet hoe je dat doet: ga languit op je rug in de sneeuw liggen en cirkel met je armen.

Niet gedoemd
Wat een verademing tegenover het doemdenken dat ons de laatste jaren parten speelt. Ook vanuit andere hoeken klonk goed nieuws. Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie redden de covid-vaccinaties alleen al in Europa anderhalf miljoen levens. En in De Morgen vertelt datawetenschapper Hannah Ritchie dat het einde van de wereld niet nabij is. Ze roept op om te durven kijken naar wat we al gerealiseerd hebben en naar de vele dingen die we kunnen doen om de klimaatcrisis te lijf te gaan. Hoe mooi sluiten deze woorden aan bij wat Sophie De Schaepdrijver in Tertio van vorige week stelde: “Dit is niet de zondvloed, we zijn niet hulpeloos.” Geen van beide dames beweert dat we dan maar rustig achterover mogen leunen. Integendeel: we moeten ons volop inzetten voor die betere wereld. Tegelijk is het essentieel voor onze weerbaarheid en veerkracht dat we blijven geloven dat het wel degelijk iets uithaalt als we iets ondernemen.

Overweldigend
De wereld overdondert ons. We worden voortdurend geconfronteerd met alles wat misloopt. Ook verhalen over het verleden staan vaak bol van misstappen en falen. Dat werkt zo overweldigend dat het gevoel ons bekruipt dat we machteloos zijn. We kunnen niets veranderen, niet aan dat verleden, nauwelijks iets aan het heden, en al zeker niets aan de toekomst. Daarin speelt nog iets anders ons parten. De moderniteit deed ons wennen aan de illusie dat alles van onszelf afhangt. En dus verzanden we in onmacht of berusting. Alles dreigt zinloos en hopeloos te worden. We lijden bovendien aan een vorm van egocentrisme: we denken dat wat we nu meemaken, het allerergste is wat de mensheid ooit heeft meegemaakt. 

Genade
Terecht stelt Erik Borgman in deze Tertio (blz. 2-3) dat we de genade vergeten. Genade gaat over de verhouding tussen onze menselijke inspanning en het vertrouwen in de toekomst. Altijd weer zoeken en bevechten we evenwicht tussen aan de ene kant inzet – alles doen wat we kunnen en moeten doen – en aan de andere kant overgave – uit handen geven wat niet in onze macht ligt. Christenen geloven dat God de mens en de wereld nooit zal loslaten: de toekomst is open, zelfs al lijkt het alsof er niets meer overblijft. Dat vertrouwen schept innerlijke rust en maakt ons vrij om al onze talenten ten volle in te zetten. Als dat geloof wegvalt, komt alle verantwoordelijkheid bij de mens te liggen en dat is nauwelijks te dragen. Ook in de Kerk hebben we daar trouwens last van. We zetten veel in op structuren en cijfers. Nee, we kunnen inderdaad niet zonder. Maar durven we nog te vertrouwen in de kracht van de Geest, die wellicht onverwachte wegen in petto heeft?

Journalistiek
We hebben nood aan een blijde boodschap die ons van buitenaf wordt toegezegd. De volledige Bijbel kun je lezen als het verhaal van mensen die het vertrouwen in de belofte van God telkens opnieuw moeten hervinden. In die Bijbel zijn engelen boodschappers van heil en redding. Zoals de sneeuwengelen scheppen ze schoonheid en hoop in een koude wereld. Die transformatie is de kern van het christelijk geloof. Al 1.250 nummers lang probeert Tertio een sneeuwengel te zijn. Journalistiek zien wij als luisteren naar wat in onze samenleving gebeurt, om daarin telkens te ontdekken wat ons verder kan helpen. Die zoektocht gaan we aan vanuit de brede christelijke inspiratie die ons voorafging en die telkens nieuw wil worden. De sporen die we vinden, willen we delen met u, beste lezer, om u op die manier uit te nodigen dit nieuwe ook zelf te ontdekken. En misschien – wie weet – iets op het spoor te komen dat uw manier van ervaren, leren en handelen kan veranderen. Dat hopen we nog heel lang te blijven doen, samen met u.