Wij zijn de tijden

We kijken met verbijstering naar wat er in de wereld gebeurt. De president van de machtigste natie op aarde tekent als een kleuter met een dikke stift de meest bizarre decreten. In Goma kijken de grootmachten toe hoe de Rwandese president Kagame zijn cynische machtspolitiek voortzet. En waar Syrië enkele weken geleden in euforie was om het vertrek van Assad, zijn de christenen daar doodsbang voor wat er komt. De hoop van de Gazanen op vrede is erg wankel. Klimaatakkoorden komen op de helling, het vredesdividend wordt omgezet in nieuwe bewapening. De lijst is helaas nog veel langer. En we staan erop te kijken. Het lijkt alsof we met de ogen toe met volle snelheid naar een muur rijden, maar doen alsof die er niet is.

Bergen verzetten
Hoe recht blijven in zulke tijden? Een beroemde uitspraak van Augustinus luidt: “Wij zijn de tijden. Zoals wij zijn, zo zijn de tijden.” Dat geldt ook voor christenen. De tijdgeest grijpt hen net zo goed aan, maar ze hebben ook de mogelijkheid die mee te bepalen. Net als vele tijdgenoten lijken christenen de hoop opgegeven te hebben. Zeker omdat ze een minderheid vormen en er ogenschijnlijk niet naar hen geluisterd wordt. Begrijpelijk, maar niet evangelisch. Het evangelie zegt immers dat een beetje geloof al bergen kan verzetten. 

Luisteren
Om die kracht van het geloof terug te beseffen, hebben christenen nood aan verdieping en voeding. Die schiet er weleens bij in in deze tijden van pastorale drukte en schaarste. Tegelijk laat een gezond geloof zich aanspreken en uitdagen door wat er in de maatschappij leeft. Het synodale proces leert dat alles begint met luisteren, naar elkaar en naar de wereld. Op zoek gaan naar wat mensen werkelijk bedoelen en verlangen. Op die manier kan een echt gesprek ontstaan tussen geloof en maatschappij. 

Werven
De Kerk is op haar sterkst als ze in een vruchtbare dialoog gaat met filosofie, wetenschap, kunst en cultuur. Vandaag wordt dat lastiger en dreigt de Kerk niet meer te verschijnen als een gelijkwaardige intellectuele en morele gesprekspartner in de zoektocht naar wat menswaardig en zinvol is. Dat moeten we dringend aanpakken. Naast verdieping en dialoog hebben we nood aan authentieke getuigenissen van wat geloof concreet kan betekenen. De wervende kracht van het evangelie zit in de zeer diverse en rijke manieren waarop mensen het gestalte geven en beleven. 

Waagstuk

Kennis en verdieping, dialoog met de samenleving en authentieke getuigenissen: die drie wegen heeft Tertio altijd bewandeld. Daarom is een blad als dit zo belangrijk. 

Op 16 februari 2000 verscheen de allereerste Tertio. Het was een waagstuk waarvan weinigen konden vermoeden dat het na 25 jaar nog zou bestaan. Vandaag kijken we met dankbaarheid terug op het werk van de stichters en blikken we hoopvol vooruit. In het voorbije jaar hebben we Tertio grondig vernieuwd, om het blad nog beter zijn unieke stem te laten horen. Dankzij u, beste lezer, kunnen we samen blijven werken om het hart van de christelijke boodschap kloppend te houden. Om zo het aanschijn van de wereld te vernieuwen.