“Onze verhalen zijn geen opsomming van feitelijke levensstappen, maar een zoektocht naar wat van waarde is en impact heeft gehad op een mensenleven”, zegt Michèle Morel, die vrijwilligers en zorgverleners opleidt maar ook zelf eindelevensverhalen schrijft. © rr

Afscheid in een verhaal

Alsof hun hele leven nog één keer in verdichte versie voorbijglijdt: vaak vinden mensen die de dood nabij weten, pas in hun laatste levensfase de ruimte en de kracht om de spijt, het verlies, de liefde en de schoonheid in alle openheid onder ogen te zien. Wie dat graag wil benoemen en meegeven aan zijn nabestaanden, kan een eindelevensverhaal laten optekenen door vzw Amfora.

Eindelevensverhalen zoals Amfora ze opvat – als een regulier onderdeel van het palliatievezorgtraject, met journalistieke kwaliteit en zonder commerciële insteek – zijn een uniek concept. Hilde Ingels en Michèle Morel, de twee sterkhouders van vzw Amfora, schrijven zelf verhalen, maar ze leiden ook vrijwilligers en zorgverleners op om de praktijk zo breed mogelijk te verspreiden. En bovenal: ze verzetten hemel en aarde om in het zorgbeleid de geesten te doen rijpen, opdat eindelevensverhalen een integraal deel gaan uitmaken van de palliatieve zorg.