De toekomst van onze bedreigde beschaving

Begin twintig schat ik ze. Vier blonde jongens met wie ik de coupé deel van de Intercity direct naar Amsterdam. Ze zijn ingestapt in Rotterdam, net als ik. Einde van de middag. Ik ga naar huis na een paar dagen logeren bij een vriendin, zij gaan in de hoofdstad feesten. Gaandeweg dringt tot me door dat het feest de jaarlijkse Gay Pride betreft – waarschijnlijk varen de laatste boten met vrolijk uitgedoste, bijna blote mensen op dit moment door de grachten, dus de Canal Parade hebben ze gemist. De afterparty is het doel.

Oekraïne
Tegenover me zit een jonge moeder, met naast haar een dochtertje van vier en naast mij het verlegen zoontje van zeven. We voeren een kort gesprekje in onhandig Engels. Ik begrijp dat ze uit Oekraïne komen, ze zijn al ruim twee jaar in Nederland. Als alles verloopt als gepland, zal de vader zich dit najaar bij hen voegen. Nu gaan ze even op bezoek bij vrienden in Lelystad. Schuin tegenover ons, aan de andere kant van het gangpad, zit een grijzende middelbare man die af en toe glimlacht en dan weer appt of op fluistertoon telefoneert. Het zou een Syriër kunnen zijn. De coupé een tijdsbeeld op wielen, voortrazend door weilanden die gifgroen oplichten onder een bewolkte, grauwe hemel die avondlijke regenbuien belooft.