“Omwille van het woordgebruik of het ritme verander je weleens iets in een gedicht, en dan blijkt het achteraf juister te zijn. Dat noem ik momenten van begenadigdheid”, getuigt Miriam Van hee. © Wikimedia

“Gedichten leren je iets over jezelf”

Een gesprek met Miriam Van hee onthult al gauw een geheim van haar poëzie: aan een trefzeker woord gaan vele gedachten vooraf. De gelauwerde dichteres pauzeert geregeld tussen zinnen om die vervolgens te herformuleren. Alsof ze sprekend schrapt, op zoek naar woorden die beter zeggen wat ze denkt. “Het is een moeilijk jaar geweest, waarin ik niets heb geschreven”, bekent ze. “En dat is uitzonderlijk in mijn leven. Misschien zal het gesprek in het begin een beetje moeizaam verlopen.”

Vorig jaar nam Van hee afscheid van haar vader. Ze was nauw betrokken bij zijn stervensproces. Te veel wil ze er niet over kwijt, maar zodra ze daarmee de verklaring voor de voorbije donkere periode heeft geboden, komt ze gemakkelijker uit haar woorden. Het is een venster op haar leven dat weer andere vensters opent, zoals een lezer dat ook in haar gedichten kan ervaren. “Je vertelt als dichter altijd van iets dat je hebt meegemaakt, gehoord, gezien of gelezen”, zegt Van hee. “Gedichten hebben een autobiografische basis.”