Daniël De Waele was als tiener een veellezer, maar toen hij voor het eerst de Bijbel in handen kreeg, maakte het Nieuwe Testament een sterke indruk op hem: “Ik was helemaal de kluts kwijt. De Bergrede blies me van mijn sokken.” © rr

“Geloof toont je een weg die je bewandelt”

De drie jongste boeken van Daniël De Waele zijn stuk voor stuk bestsellers in hun genre. Ze geven een mooi overzicht van de ontstaansgeschiedenis van het christendom. Elk godsbeeld hoort thuis in het eigen tijdsbeeld, legt de auteur uit.

Daniël De Waele is in “katholiek Vlaanderen” niet echt een gekende figuur. “Mijn zus zag ooit een programma op de EO, de Nederlandse Evangelische Omroep”, steekt hij van wal. “Jonge mensen hadden op een of andere manier Jezus gevonden in hun leven. Zij had na dat programma gebeden dat zij ook zulke mensen zou ontmoeten die in Jezus geloofden. Wij kenden zo helemaal niemand. Op een dag gingen we vanuit Etterbeek, waar we woonden, de stad in. En warempel, nooit eerder gebeurd, maar we kwamen een jonge man tegen die over Jezus vertelde. Ik vond het wat gênant, zo midden in de Beenhouwersstraat. Hij wou zelfs met mij bidden. Dat zag ik helemaal niet zitten. Hij zei me: ‘Als je thuiskomt, vraag dan aan God dat hij in je leven komt.’ Ik was onder de indruk van zijn verhaal en heb dat stomweg op mijn kamer gedaan. Niet dat er toen iets spectaculairs gebeurde, maar het zou toch tot een hele verandering in mijn leven leiden. Zeventien jaar was ik toen. In een tweedehandswinkel zag ik een Nieuw Testament voor twintig frank. Ik begon het te lezen. Door de Bergrede werd ik van mijn sokken geblazen. Ik las veel in die tijd, vooral romans. Maar door dat Nieuwe Testament was ik echt de kluts kwijt.”