In de jaren 1940 werden in de nasleep van de bevrijding van de nazi’s en het eind van WOII verschillende internationale organisaties gecreëerd: de Benelux werd op 5 september 1944 in Londen opgericht als douane-unie tussen België, Nederland en Luxemburg, de Verenigde Naties zagen het levenslicht op 24 oktober 1945 en op 11 december 1946 riepen de VN het United Nations International Children’s Emergency Fund of kortweg Unicef in het leven.
“Het aantal kinderen dat getroffen wordt door humanitaire crises is hoger dan ooit”
Unicef moest zorgen voor de overleving van de 20 miljoen kinderen die na WOII aan hun lot waren overgelaten. Zo kon de nieuwe organisatie ook helpen bij de wederopbouw van de door de oorlog verwoeste samenlevingen. Unicef zette in de strijd tegen tuberculose al snel een vaccinatiecampagne op die in 1951 werd afgerond. In 1952 werd vervolgens het Belgisch Comité voor Unicef opgericht, het tweede Nationaal Comité na de oprichting van dat van de Verenigde Staten in 1947.
Schrijnend
Bijna 80 jaar na de oprichting van Unicef en 35 jaar na het Verdrag over de Rechten van het Kind zijn de levensomstandigheden van miljoenen kinderen ronduit schrijnend. Op een internationale conferentie vorige maand in Brussel over de rechten van het kind in crisissituaties werd vastgesteld dat het aantal kinderen dat getroffen wordt door humanitaire crises hoger is dan ooit.
Bovendien lopen blijkbaar een miljard kinderen momenteel een extreem hoog risico om de gevolgen van de klimaatverandering te ondervinden. Plotselinge natuurrampen brengen de gezondheid van kinderen in gevaar, veroorzaken voedsel- en wateronzekerheid en belemmeren de toegang tot onderwijs.
Verwarring en onzekerheid
“De angst, verwarring en onzekerheid die gepaard gaan met dergelijke rampen kunnen langdurige trauma’s veroorzaken, die hun vermogen om zich mentaal en emotioneel te ontwikkelen ernstig ondermijnen”, stelt Unicef. Kinderen die opgroeien in conflictgebieden zijn vaak getuige van geweld, mishandeling en de vernietiging van hun omgeving. Daarmee wordt volgens de VN-organisatie hun gevoel van veiligheid en stabiliteit volledig weggenomen. De voortdurende verstoring van hun leven maakt het moeilijk om zich te concentreren op iets anders dan overleven.
“Wie gelooft dat een zelfingenomen westerse wereldleider dit soort ellende in een handomdraai kan en zal oplossen, is hopeloos naïef.”
Unicef noemt met name Congo, Haïti, Libanon, Myanmar, Palestina, Soedan en Oekraïne. Sinds kort kan Syrië opnieuw aan die lijst worden toegevoegd. Unicef gaat ervan uit dat volgend jaar 109 miljoen kinderen in 146 landen aangewezen zullen zijn op dringende steun. Daarvoor is er nood aan 9,9 miljard dollar.
Tachtigjarige Vrede
Intussen kent West-Europa ruim tachtig jaar vrede. Wie na 1945 is geboren, heeft in dit deel van de wereld nooit de ellende van een oorlog aan den lijve ondervonden. De generatie die die periode bewust heeft meegemaakt, is aan het uitdunnen. De jongste generaties hebben hun verhalen nooit gehoord.
De ellende van oorlog waarmee zij geconfronteerd worden, zijn de dagelijkse televisiebeelden van verwoestingen aangericht door raketten en drones. De schokkende beelden waarin gewonde, radeloze en huilende kinderen getoond worden, gaan door merg en been. Zulke misdaden gebeuren niet alleen op andere continenten en ver van ons bed, maar ook aan de oostgrens van de EU. Daar worden kinderen naar het oosten versleept en gebrainwasht door een imperialistisch regime. Wie gelooft dat een zelfingenomen westerse wereldleider dat soort ellende in een handomdraai kan en zal oplossen, is hopeloos naïef.
Bergrede
Bestaat er op hoog politiek niveau momenteel nog wel een wil tot vrede? Dat is een vraag die zich in aanloop naar Kerstmis weer sterk opdringt. Een gewone burger kan alleen maar hopen dat het antwoord daarop positief is. De Bergrede stelt intussen duidelijk: Zalig die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God genoemd worden (Matteüs 5, 9).
De hoop op vrede komt zeker aan bod in het Jubeljaar 2025 dat als thema ‘Pelgrims van hoop’ heeft. Pelgrims bereiken hun doel stap voor stap. Laten we hopen dat er spoedig stappen in de richting van vrede worden gezet. En dat op de eerste plaats in het belang van de miljoenen kinderen die dag na dag de gevolgen van het ontbreken van vrede moeten ondergaan.
Meer opinies van
Ludwig De Vocht
