Via Operatie Kelk werden de dossiers van de commissie-Adriaenssens ingepikt, zonder enig positief gevolg voor de betrokkenen. © Pexels

“Operatie Kelk was een miskleun”

Na Godvergeten en de federale onderzoekscommissie veegt de Hoge Raad voor Justitie de 475 in de steek gelaten slachtoffers van seksueel misbruik in pastorale relaties die zich tot de commissie-Adriaenssens hadden gericht onder de mat. Op hun eerste spreken is nog altijd geen antwoord gekomen, zij waren zelfs geen onderzoeksvraag waard.

Wel werd bevestigd dat het wel degelijk Rik Devillé was die, zonder akkoord van een aantal slachtoffers van seksueel misbruik van wie hij een dossier had, op eigen initiatief en met de hulp van de inmiddels overleden pedofiliespeurder Peter De Waele de gerechtelijke molen in gang gezet had. Die had ook tot doel de 475 dossiers van Peter Adriaenssens in te pikken. Dat zo elk gesprek met deze slachtoffers onmogelijk werd, dat niemand nog naar hen omkeek of zich nog enigerwijze tot hen richtte, tot op vandaag, kan ook de Hoge Raad voor Justitie worst wezen. Geen woord immers over de consequenties van deze inbeslagnames: het eerste spreken van de betrokken slachtoffers werd zonder hun goedkeuring of wil opengesteld voor alle burgerlijke partijen. Andere slachtoffers, advocaten die er brood in zagen en ook (tientallen!) daders die zich burgerlijke partij hadden gesteld, kregen onbeperkt toegang tot het dossier. De voorzitster van de Hoge Raad voor Justitie weende bittere tranen in haar slotwoord door te spreken over het tweede misbruik van de slachtoffers vanwege de duur van het onderzoek. Geen woord echter over het trauma van de volledig onnuttige gerechtelijke inbeslagnames, die de slachtoffers niets hebben bijgebracht. Enkel sommige advocaten zijn er beter van geworden, onder meer door de 20 procent commissie op de tegemoetkomingen. Ook dat is een consequentie van het gerechtelijke optreden.