Afgelopen zaterdag kopte het Nederlands Dagblad: “Dit zijn de vijf meest opvallende katholieke influencers.” In beeld: Pater Hugo, pastoor Jan-Jaap van Peperstraten (bisdom Haarlem), TikTokker Romy Kersten (20), jezuïet Nikolaas Sintobin en de 36-jarige non Nadia Kroon. Geen influencers met een eigen parfumlijn of miljoenen volgers op Instagram, maar mensen die openhartig delen wat hen bezielt. Het evangelie blijkt opnieuw harten te raken — niet via de weg van macht, maar via de weg van medemenselijkheid.
Wat zegt dat over onze wereld? Juist in een tijd van conflict en verdeeldheid groeit de hunkering naar verbinding en rechtvaardigheid. Paus Franciscus sprak in dit verband over een ‘revolutie van tederheid’: “Tederheid overstijgt de wereldse logica. Het is een onverwachte vorm van gerechtigheid.” (Catechese over Sint-Jozef, 19 januari 2022)
Oproep tot staakt-het-vuren
Tederheid is geen zwaktebod, geen zalvende praat van wereldvreemde leiders in lange gewaden. Ze is verrassend krachtig — als een bloem die door het harde asfalt breekt. Een stille revolutie, die begint bij één stem, één daad, één mens die zegt: ‘Ik wil het anders doen.’
En dat anders doen is urgenter dan ooit. In een wereld waarin politieke leiders kiezen voor spierballentaal, geweld en verdeeldheid is tederheid geen luxe, maar een noodzaak. Paus Franciscus koos tijdens zijn pontificaat nadrukkelijk de kant van de armen, de migranten en de planeet — niet die van macht en status. Zijn opvolger, paus Leo XIV, lijkt die koers resoluut voort te zetten. Tijdens zijn eerste zondagsgebed op 11 mei riep hij op tot tot een onmiddellijk staakt-het-vuren in Gaza, de vrijlating van alle gijzelaars en humanitaire hulp aan de getroffen burgerbevolking — ondanks de complexe realiteit en zware politieke druk.
Vrouw leidt erkende eredienst
Ook in België en Nederland klinken duidelijke oproepen tot vrede en dialoog. De Nederlandse bisschoppen schaarden zich unaniem achter paus Leo XIV en riepen op tot eenparig gebed voor duurzame vrede. Hun Belgische collega’s deden dat al in januari, met een oproep tot een staakt-het-vuren en een politieke oplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict.
“Tederheid overstijgt de wereldse logica. Het is een onverwachte vorm van gerechtigheid.”
En dan is er nog een hoopvol signaal. Op 17 mei werd Isabelle Detavernier-Blommaert verkozen tot voorzitter van de Verenigde Protestantse Kerk in België — de eerste vrouw ooit aan het hoofd van een officieel erkende christelijke eredienst in ons land. En niet zomaar een vrouw. Detavernier is sinds 1992 predikant in de multiculturele gemeente Brussel-Botanique, waar ze zich onvermoeibaar inzet voor kwetsbaren, interreligieuze dialoog en maatschappelijke betrokkenheid. Geen traditionele machtspoliticus, maar het type leider dat deze tijd nodig heeft: visionair, standvastig en bovenal verbindend – een bruggenbouwer tussen mensen van verschillende achtergronden en overtuigingen.
Stille revolutie
Tederheid is geen teken van zwakte, en het betekent niet het einde van de strijd. Integendeel: het is het begin van een andere vorm van kracht — een kracht die ons oproept te kiezen voor gerechtigheid, menselijkheid en een wereld waarin het anders kan.
Dat is de stille revolutie die onze tijd zo hard nodig heeft.
Meer opinies van
Kelly Keasberry
