“Er is geen harde scheiding tussen mijn geloofsleven en mijn werk, ze lopen in elkaar over. Al stuur ik Vos en Haas niet naar de kerk”, lacht Sylvia Vanden Heede.  © Jarno Populier-NBG

Sylvia Vanden Heede groeide op in een katholiek gezin in het West-Vlaamse Zwevegem. “Ik werd geboren voor de omwenteling van het Tweede Vaticaans Concilie. Zowel mijn ouders als ik waren tijdens mijn tienerjaren erg zoekend, de positie van de rooms-katholieke Kerk in Vlaanderen veranderde sterk. De nieuwe kerken die gebouwd waren voor het hoge aantal babyboomers, liepen plots leeg. Ons gezin was op zoek naar ‘iets nieuws’, een frisse impuls. Toen de kabeltelevisie doorbrak, ontdekten we Nederlandse zenders. Via de Evangelische Omroep kwamen we in contact met een erg verfrissende stroming binnen het christelijke geloof. We startten een zoektocht naar een nieuwe bron, die we vonden in de evangelische Kerk in Kortrijk. Mijn geloof werd daar veel persoonlijker. Als kind heb ik altijd – zolang ik me kan herinneren – geschreven en getekend. Die twee gingen samen: ik tekende en ik schreef er een verhaal bij of omgekeerd. Ik las ook veel: ik verslond boeken en zelfs encyclopedieën. (wijst lachend naar haar boekenkast) Je kan het zelf zien: de encyclopedie op het bovenste schap is letterlijk kapotgelezen. Schrijven en tekenen waren mijn eten en drinken. Aan de Kunsthumaniora in Brugge kon ik mijn talenten en interesses verder exploreren. Ik kreeg er de ruimte om buiten de lijntjes te kleuren, om nieuwe zaken te bedenken. Het ontluiken van mijn artistieke talenten ging hand in hand met de evolutie van mijn geloofsweg.”